‘Αρθρο στην ιστοσελίδα peripteron.eu

Ο Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΘΑ ΑΠΟΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Εξελίσσεται ο ίδιος σε διαχρονικό κήρυκα πολιτικού διχασμού και δεξιού λαϊκισμού.

Το μόνο που απασχολεί τον Πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη  στον πυρήνα της ταυτότητας και της ρητορικής του μέσα στο πολιτικό σύστημα της χώρας και στον αναδιαμορφούμενο πολιτικό χάρτη της Ευρώπης, είναι μια διχαστική «αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση» για τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχει επιλέξει ως ιδεολογικό περίβλημα της στρατηγικής του αντιπαράθεσης με την Αριστερά μια ιδεοληπτική εμμονή και αλαζονεία ότι αυτός θα ξαναγράψει, μέσω της συστηματικής της αναθεώρησης, την πολιτική ιστορία του τόπου μας. 

Ένα συμβάν, κορυφαίο ενώπιον της ηγεσίας της Ε.Ε., σε αυτή την πολιτική αποτελεί η πρόσφατη ομιλία στο Ζάππειο, όπου «τίμησε» ο Πρωθυπουργός την επέτειο σύνδεσης της χώρας με την τότε Κοινή Αγορά, μέσα στο φόντο μάλιστα των επετειακών εκδηλώσεων των 200 χρόνων από την ιδρυτική πράξη της δημιουργίας της χώρας μας, κάνοντας λόγο, αναφερόμενος στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για «παρένθεση» και “σκοτεινό διάλειμμα”, για διχασμό, για λαϊκισμό, συμψηφίζοντας την Αριστερά μάλιστα με την Ακροδεξιά.

 Πολλαπλά διδακτική για τη μελέτη αυτής της πολιτικής του κ. Μητσοτάκη είναι αυτή η επιλογή του για τη συγκεκριμένη ομιλία. Ποσώς ενδιαφέρει τον έλληνα Πρωθυπουργό το ότι την προηγούμενη ημέρα ενώπιον του ελληνικού Κοινοβουλίου ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου εξέθεσε, στα όρια του να ζητήσει συγγνώμη, ένα πνεύμα αναστοχασμού και μια προφανή απόσταση πλέον, που παίρνουν και άλλοι ηγετικοί παράγοντες της Ένωσης από την εκβιαστική πολιτική εναντίον της χώρας μας που ασκήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης χρέους με τα διαδοχικά μνημόνια.

 Δεν ενδιαφέρεται βεβαίως, επίσης, ο κ. Μητσοτάκης για να συμμετάσχει και να βαθύνει σε αυτό το διάλογο που γίνεται στην Ε.Ε. ενόψει των θετικών πιέσεων για την αναδιαμόρφωση μιας πολιτικής αλληλεγγύης στην αντιμετώπιση των οικονομικών και όχι μόνο κρίσεων.

 Δεν τον ενδιαφέρει να αναδειχθούν ιστορικά οι σημαντικές ευθύνες των ομοϊδεατών του στις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ εναντίον της χώρας μας  ως πολιτικές επιλογές, εμμονικές και εκδικητικές που άφησαν απίστευτα τραύματα στην οικονομία και την κοινωνία της χώρας μας. Αν έκανε αυτή την αυτονόητη αποτίμηση θα έπρεπε ο κ. Μητσοτάκης να αναφερθεί προφανώς και στο ποιες ήταν οι κυβερνήσεις, οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω, που αντιστάθηκαν και αποδόμησαν στη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού μας αυτές τις εκβιαστικές στρατηγικές.

Επιπλέον δε, θα έπρεπε να δεχθεί την κοινή διεθνώς παραδοχή και την αναφορά στην κυβέρνηση που έκλεισε τους μνημονιακούς κύκλους, στη διακυβέρνηση που άφησε το «μαξιλάρι» δεκάδων δισεκατομμυρίων ως εξασφάλιση για επόμενες κρίσεις.

 Ίσως μάλιστα θα έπρεπε να επιδείξει, ο κ. Μητσοτάκης, την ελάχιστη πολιτική γενναιότητα να αναφερθεί και στη Συμφωνία των Πρεσπών που αποτέλεσε επίτευγμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και σταθμό για τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή. Πλην όμως, αυτοί οι οποίοι σήμερα εφαρμόζουν αυτή τη Συνθήκη, επέλεξαν να αποκρυβεί και η σχετική φωτογραφία στις Πρέσπες με τον Α. Τσίπρα, τον Ζάεφ και την Ευρωπαία Επίτροπο Μογκερίνι.

Τόσος λαϊκισμός, τόσο διχαστική λογική, τόση ευρωπαϊκή εθελοδουλία από μια κυβέρνηση που υποτίθεται ότι καταγγέλλει αυτά τα συμπτώματα. Ο κ. Μητσοτάκης που έχει επιλέξει από βήματος της Βουλής  να κάνει συχνές παρεμβάσεις που ως στόχο έχουν τη συνειδητή ιστορική αναθεώρηση μέσω της  επούλωσης των τραυμάτων και των ευθυνών που αντικειμενικά έχουν καταγραφεί για τη δεξιά παράταξη από τον εμφύλιο μέχρι τη δικτατορία, είναι συνεπής προφανώς και με τις πολιτικές που θεσμοθετεί. Εμφανίζεται επί της ουσίας ως υπέρμαχος αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που επιχειρείται να θέσουν τέρμα στις ενοχλητικές για τη νέα Δεξιά κατακτήσεις της μεταπολίτευσης.

 Ιδιαίτερα μέσα στην πανδημία και αξιοποιώντας  το περιοριστικό πλαίσιο, η κυβέρνηση θέλει να βάλει τέρμα στις συλλογικές συμβάσεις, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, τις εγγυήσεις για την εργασία, την ελευθερία των συναθροίσεων, να αμφισβητήσει τον πυρήνα του προοδευτικού Οικογενειακού Δικαίου, να αφήσει ανοχύρωτο το ΕΣΥ, να βάλει την αστυνομία μέσα στα ΑΕΙ, μετά και την κατάργηση του ασύλου, να εντάξει τη σωφρονιστική πολιτική στην αστυνομία, να υπονομεύσει τη λειτουργία και το κύρος του ΑΣΕΠ.

 Ταυτόχρονα η σημερινή κυβέρνηση με πάντα ζωντανό και ανατροφοδοτούμενο τον οργανικό ομφάλιο λώρο με τις δυνάμεις του «ακραίου Κέντρου», συστηματικά επιδίδεται στην προσπάθεια επικοινωνιακής χειραγώγησης με σκοπό να αποτινάξουν το βαρύ ιστορικά πολιτικό φορτίο που οι δύο παρατάξεις του συναινετικού μεταπολιτευτικού δικομματισμού φέρουν. Επιχειρούν να αποποιηθούν ιστορικά την αποκλειστική ευθύνη τους  για τη χρεοκοπία της χώρας, την απόλυτη ευθύνη πολιτικών πράξεων και παραλείψεων που οδήγησαν σε σκληρές και επώδυνες μνημονιακές δεσμεύσεις, σε πρωτοφανή ύφεση και απώλεια ΑΕΠ, σε συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, σε μαζική φτωχοποίηση μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, στο μεταναστευτικό κύμα των νέων επιστημόνων.

 Σε όλες τις προσπάθειες των ιθυνόντων της Νέας Δημοκρατίας με πρωταγωνιστικό ρόλο του αρχηγού της αντιστρέφουν συνειδητά την αλήθεια και την ιστορία. Θέλουν να καταδείξουν ότι τα θύματα, εν προκειμένω οι λαϊκές δυνάμεις  που ανέδειξαν και εκπροσωπήθηκαν σε διαδοχικές εκλογές από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη κοινωνικής ευθύνης και σωτηρίας της χώρας, είναι θύτες. Ότι η κοινωνικοπολιτική πλειοψηφία που ανέτρεψε το παραδοσιακό πολιτικό σκηνικό δεν έσωσε αλλά οδήγησε τη χώρα στα βράχια!

 Αυτό το ιστορικά παράδοξο και προφανώς ατεκμηρίωτο αφήγημα εμφανίζεται ως «πολιτικό θέσφατο» ενώ δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά την έκφραση ενός, διαχρονικά αναπαραγόμενου, αντί-αριστερού μίσους από όσους αισθάνονται ιδιότυποι ιδιοκτήτες της χώρας μας και βεβαίως συμπεριφέρονται αναλόγως μέσω της αυταρχικής διακυβέρνησης που επιβάλλουν.

 Η λογική των «δύο άκρων» έρχεται και επανέρχεται σε ευθεία αναγωγή με το ιστορικό της πολύχρονης ρητορικής του μετεμφυλιακού κράτους. Η αντιδημοκρατική πολιτική κουλτούρα που θεωρεί την Αριστερά και τις ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις ως «μουσαφίρηδες», ως «ενοικιαστές», εν τέλει ως «παρένθεση» δίνει το πράσινο φώς για μεθοδεύσεις που κατατείνουν σε επιχείρηση θεσμικού αποκλεισμού. Στοχοποιείται ο λόγος, η πολιτική, τα στελέχη και εν τέλει καθαυτή η δυνατότητα δημοκρατικής αλληλεπίδρασης των δυνάμεων της Αριστεράς  μέσα και έξω από τη Βουλή, στα ΜΜΕ και το δημόσιο λόγο ώστε να θεωρείται «εκτός κανονικότητας», αν όχι προφανώς η ίδια η διεκδίκηση, οπωσδήποτε όμως η επίτευξη της εναλλακτικής προοδευτικής διακυβέρνησης του τόπου.

Η προφανής προσπάθεια απονομιμοποίησης της πολιτικής Αριστεράς εναρμονίζεται με σειρά μέτρων που κατατείνουν στον περιορισμό και τη συρρίκνωση δικαιωμάτων και εγγυήσεων για την κοινωνία των ενεργών πολιτών. Επιχειρούν και σε αυτό το πεδίο να διαμορφωθεί ο συσχετισμός για να υπάρξει ανοχή στις αντικοινωνικές πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που κατά συρροή θεσμοθετεί η παρούσα κυβέρνηση.

Η στρατηγική αυτή της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν έχει απέναντί της μόνο τη δύναμη του λόγου, της καταγγελίας και του εναλλακτικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Προσκρούει καθημερινά, ευτυχώς όλο και περισσότερο,  σε μια νέα ριζοσπαστική αμφισβήτηση, στην κριτική και την ενεργό αντίσταση ενός όλο και μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας μας και ιδιαίτερα ενός μεγάλου τμήματος της νεολαίας μας που έχει υποστεί ήδη δύο κρίσεις που σκιάζουν το μέλλον και τα οράματά της.

Ο κ. Μητσοτάκης θα αποτύχει και στο στόχο της απονομιμοποίησης της Αριστεράς

Διαδικτυακή εκδήλωση της Νομαρχιακής Επιτροπή Α’ Αθήνας και των Οργανώσεων Μελών του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία 7ης Δημοτικής Κοινότητας Αθήνας (Αμπελοκήπων, Γκύζη και Πολυγώνου – Τουρκοβουνίων)

Άρθρο Ν. Βούτση στο DOCUMENTO της Κυριακής.

Ευθεία απάντηση στην πρόκληση της Δεξιάς η αριστερή προοδευτική διακυβέρνηση

 Σε ιστορικό χρόνο, που αφορά ήδη εδώ και ένα χρόνο το «σήμερα», η αποτίμηση της περιόδου της πανδημίας διεθνώς αποτελεί κατά κοινή ομολογία τομή που θα προσδιορίζει το «πριν» και το «μετά» σε θεμελιώδη προβλήματα με βάση την προφανή τάση αναδιαμόρφωσης των παραγωγικών και των κοινωνικών σχέσεων, την ίδια τη ζωή και την οντότητα των πολιτών. Η ριζική αντιπαράθεση ανάμεσα στις προοδευτικές αξίες που νοηματοδοτούν παραδόσεις και αναλύσεις της σύγχρονης Αριστεράς με τις πολιτικές της νέας Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, εγκυμονεί συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα.

 Αν και οι διαπιστώσεις αυτές κινούνται πλέον στα όρια του αυτονόητου, δεν γίνονται παρ’ όλα αυτά ευθέως αποδεκτές από την παράταξη της νέας Δεξιάς του κυρίου Μητσοτάκη που κυβερνάει σήμερα τη χώρα. Όχι γιατί δεν αντιλαμβάνονται το βάθος των κυοφορούμενων αλλαγών και το εύρος των θεμάτων, στα οποία η κοινωνική σύγκρουση τροφοδοτεί τον αριστερό ριζοσπαστισμό απέναντι στην επιθετική αντιδραστική αναδίπλωση που επιχειρεί ο δεξιός ριζοσπαστισμός στην αιχμή των ακραίων νεοφιλελεύθερων επιλογών. Αλλά ακριβώς γιατί έχουν επιλέξει μια στρατηγική μετωπικής σύγκρουσης και διαχείρισης του φόβου των κοινωνιών για να οδηγήσουν σε μια νέα ιστορική ήττα τις δυνάμεις της εργασίας και σε μια αντίστοιχη κατάσταση περιστολής δικαιωμάτων και ανοχής στην επιτήρηση και χειραγώγηση την κοινωνία μας.

Δεν πρόκειται λοιπόν για διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης η πανθομολογούμενη αποτυχία με τραγικά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση του δεύτερου και τρίτου κύματος της πανδημίας, αλλά για εμμονικές ιδεοληπτικές επιλογές που οδηγούν στην παράταση αυτής της τραγικής κατάστασης.

 Δεν πρόκειται, στον τομέα της δημοκρατίας και των ελευθεριών ακόμα και στον τρόπο λειτουργίας του κοινοβουλίου, για συγκυριακές θεσμικές ρυθμίσεις εναρμόνισης με την τήρηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων. Αλλά για επιλογές που θα κατατείνουν γενικότερα στη συντηρητική αναδίπλωση της κοινωνίας μας και για επιχείρηση (αντί) θεσμικής οχύρωσης απέναντι στο «φάσμα» της ανάκτησης της ηγεμονίας που θα φέρει στη διακυβέρνηση της χώρας την εναλλακτική προοδευτική πρόταση, με ραχοκοκαλιά το ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ.

 Δεν πρόκειται επίσης για άγνοια ή για αδυναμία κατανόησης του κεντρικού προβλήματος που αναδεικνύει η συνεχής διεύρυνση των ανισοτήτων σε όλα τα επίπεδα. Αλλά για μια στρατηγική επιλογή παραγνώρισης αυτού του φαινομένου μέσω του αφηγήματος για την «επαναφορά στην κανονικότητα» και μιας ανάπτυξης δήθεν για όλους μέσω των εμφανιζόμενων ως ουδέτερων(!) αναγκαίων πράσινων και ψηφιακών μετασχηματισμών στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση που ήδη επιχειρείται σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα.

 Ως παρακολούθημα αυτών των κυβερνητικών επιλογών, αξιοποιείται όλη η φάση της πανδημίας για μια προφανή, ανενδοίαστη, ανασύσταση του παραδοσιακού πελατειακού κράτους της Δεξιάς και για την εξυπηρέτηση μεγάλων οικονομικών, αλλά και μικρότερων ιδιοτελών συμφερόντων μέσω της πληθώρας γκρίζων αναθέσεων, προμηθειών και διευθετήσεων. Αλλά και κυρίως μέσω της θεσμικής συρρίκνωσης και υπονόμευσης όλων των ελεγκτικών μηχανισμών και των διαδικασιών που είναι αντίβαρο- εμπόδιο σε μια τέτοια πολιτική.

 Ο ρόλος ισχυρής μερίδας ελεγχόμενων και ισχυρά πριμοδοτούμενων ΜΜΕ, έχει προφανώς στρατηγική σημασία για την επιβολή των παραπάνω πολιτικών και δεν αποτελεί μια συγκυριακή κυβερνητική επιλογή για να ικανοποιείται το προφανές, δηλαδή η απόκρυψη κυβερνητικών ευθυνών και ο εξωραϊσμός νομοθετικών παρεμβάσεων μέχρι αγιογραφίας για τις πράξεις και παραλείψεις του Πρωθυπουργού, των στελεχών της ΝΔ και του «ακραίου Κέντρου».

Πώς θα γίνουν όμως τα παραπάνω συνείδηση στην κοινωνική πλειοψηφία, ιδιαίτερα στην πολυπληθή νέα γενιά που υπέστη και υφίσταται τις δυο επάλληλες κρίσεις στη χώρα μας; Πώς θα ωριμάσει και θα μετασχηματιστεί σε μια νέα κοινωνική- πολιτική πλειοψηφία με αυτοπεποίθηση, με ελπίδα και άρα με διάθεση συμμετοχής σε αγώνες, αλλά και με απόφαση εκλογικής παρουσίας και παρέμβασης, όταν θα έρθει η ώρα;

 Προφανώς στα ερωτήματα αυτά δεν απαντάει η στρατηγική του «ώριμου φρούτου». Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ δεν είναι ούτε θα γίνει μέρος ενός ελεγχόμενου συστηματικού δικομματισμού και βεβαίως γιατί απαιτείται η οικοδόμηση μιας νέας εμπιστοσύνης αυτής της κοινωνικής πλειοψηφίας και ιδιαίτερα της νεολαίας προς την ίδια την πολιτική πράξη και συμμετοχή, μια πίστη στην ανάπτυξη μαζικών αγώνων και κινημάτων, μια νέα σχέση, όχι ανάθεσης, αλλά επιλογής και εμπιστοσύνης προς την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ ως βασική δύναμη της ευρύτερης προοδευτικής, δημοκρατικής παράταξης.

 Σε αυτή τη μεγάλη πρόκληση επιχειρούμε να απαντήσουμε με μια πολιτική ανοικτού πνεύματος και οριζόντων που μεταφράζεται σε προγραμματικές θέσεις με σαφήνεια και κοινωνικό αριστερό πρόσημο. Με μαχητική προγραμματική τεκμηριωμένη αντιπολίτευση και με ενίσχυση της παρουσίας μας στα πολλά ιδεολογικά μέτωπα τα οποία ανοίγονται και από την ίδια τη Δεξιά της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη.

 Για να είναι αποτελεσματική η απάντηση μας σε αυτή την πρόκληση πρέπει ακριβώς να έχει αυτά τα στοιχεία που προφανώς ενσωματώνουν την αποκάλυψη σκανδάλων και αντιδημοκρατικών πρακτικών του «επιτελικού κράτους των αρίστων», αλλά δεν εξαντλούνται σε τακτικούς επικοινωνιακούς ελιγμούς, σε πολιτικές «ατάκες» και σε επιφανειακές αντιπαραθέσεις.

 Είμαι αισιόδοξος ότι σε αυτό το δρόμο πορευόμαστε και ότι θα ανταποκριθούμε, για μια ακόμα φορά. Με όρους ανάκτησης της ηγεμονίας των προοδευτικών απόψεων στην «κοινωνία των πολλών» για την πιο γρήγορη και αποτελεσματική αποδόμηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και την απομάκρυνση της κυβέρνησης Μητσοτάκη από την εξουσία.   

Ομιλία στην Ολομέλεια της Βουλής επί του νομοσχεδίου για τη συνεπιμέλεια.

·         Ανδροκρατικές, πατριαρχικές και εξουσιαστικές σχέσεις ενυπάρχουν οριζόντια στις κοινωνίες και προστίθενται στις ανισότητες που αναπαράγονται και οξύνονται από τις επάλληλες κρίσεις και λόγω της πανδημίας.

·         Ο πυρήνας είναι ότι προφανώς δεν υπάρχει ισότητα γυναικών και ανδρών γιατί υπερισχύουν ανδροκρατικές και πατριαρχικές αντιλήψεις και δομές που παράγουν σχέσεις που επικαθορίζουν και υπονομεύουν την ουσιαστική ισότητα.

·         Επιθετικά λόμπι αρνούνται τις ανισότητες και επιδιώκουν να σταματήσουν οι εγγυήσεις και οι θεσμίσεις υπέρ των αδυνάτων σε κάθε χώρο. Έχει διεθνώς αναπτυχθεί ένα επιθετικό κίνημα που διεκδικεί την ανατροπή και την άρση εγγυήσεων για διακρίσεις και ανισότητες.

·         Θεωρούν λοιπόν, και γι’ αυτό είναι τόσο επιθετικές αυτές οι απόψεις, ότι ήρθε ο καιρός να τελειώνουμε, να τελειώνει ο κόσμος με την υποστήριξη, την ενίσχυση, τη θεσμική προσφορά εγγυήσεων προς όλους οι οποίοι βρίσκονται από την πλευρά του αδυνάτου στις υπάρχουσες ανισότητες, οι οποίες επαναλαμβάνω ότι οξύνονται, δεν αμβλύνονται.

·         Κατατείνουν στην ελάχιστη θωράκιση, εγγύηση, του αδυνάτου σε μια σχέση, του υφισταμένου σε ενυπάρχουσες ανισότητες, είτε λόγω της οικονομικής κατάστασης είτε του κυρίαρχου συστήματος, είτε –και αυτό αφορά τους άνδρες και τις γυναίκες, γιατί τα πατριαρχικά μοντέλα είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα από τα οικονομικά συστήματα, τα οποία επικυριαρχούν.

·         Θα έπρεπε και το πολιτικό σύστημα, οι συναδέλφισσες νυν και πρώην βουλεύτριες ή οι άντρες Βουλευτές να συμμετέχουν, εάν το θέλουν βεβαίως και αν έχουν τέτοια βιώματα ή οποιοδήποτε βίωμα, πολύ πιο ουσιαστικά στο σημαντικό κίνημα «MeToo» στην ελληνική περίπτωση, έτσι όπως τους τελευταίους μήνες έχει έρθει στην επιφάνεια με εκρηκτικό τρόπο και σε κρίσιμες πλευρές της δημόσιας ζωής, όχι μόνο του πολιτισμού, του αθλητισμού, της κοινωνίας μας, αφήνει το αποτύπωμά του. Πρέπει και σε αυτά τα ζητήματα να είμαστε παρούσες και παρόντες.

·         Μπορεί να καθυστέρησε αυτή η δημοσιότητα και αυτό το κίνημα στην Ελλάδα και να βρήκε αφορμή από την γενναία παρουσίαση που έκανε η Σοφία Μπεκατώρου να ξετυλιχθεί  τους τελευταίους μήνες, αλλά έχει το λίπασμά του, τις απαρχές του εδώ και χρόνια στο ότι η κοινωνία συνεγέρθη και για τη δολοφονία της Τοπαλούδη και όλη τη συζήτηση ύστερα που έγινε μέχρι τη δίκη, για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και όλα τα θέματα τα οποία άνοιξαν.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Ν. ΒΟΥΤΣΗ:

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, συζητάμε ένα πάρα πολύ κρίσιμο, πάρα πολύ σοβαρό νομοσχέδιο και οι πλευρές των ενστάσεων, των διαφοροποιήσεων, των ευθέων διαφοροποιήσεων αναλύθηκαν, πιστεύω, με πληρότητα και από τον εισηγητή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τον κ. Ξανθόπουλο, αλλά και από τις εισηγήτριες, απ’ ό,τι παρακολούθησα, των κομμάτων της Αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα την κ. Γιαννακοπούλου και την κ. Αδαμοπούλου.

Επιτρέψτε μου πριν ξεκινήσω, αγαπητέ κύριε Υπουργέ, να επισημάνω το εξής. Πιστεύω εκ παραδρομής χθες σε μια ραδιοφωνική εκπομπή αναφερθήκατε στο ότι οι ενστάσεις των συναδέλφων βουλευτριών της Νέας Δημοκρατίας οφείλονται σε βιωματικές καταστάσεις, σε βιώματα. Επειδή αυτό, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι ψόγος αλλά είναι έπαινος κατά τη γνώμη μου και έτσι θα έπρεπε να εκληφθεί, αλλά ο λόγος που χρησιμοποιήσατε δεν κατατείνει προς τα εκεί, θα ήθελα να σας το σημειώσω και θα βρείτε την ευκαιρία ενδεχομένως να αποκαταστήσετε.

Και είναι έπαινος, διότι θα ήθελα από του Βήματος της Βουλής να κάνω την επισήμανση ότι θα έπρεπε και το πολιτικό σύστημα, οι συναδέλφισσες νυν και πρώην βουλεύτριες ή οι άντρες Βουλευτές να συμμετέχουν, εάν το θέλουν βεβαίως και αν έχουν τέτοια βιώματα ή οποιοδήποτε βίωμα, πολύ πιο ουσιαστικά στο σημαντικό κίνημα «MeToo» στην ελληνική περίπτωση, έτσι όπως τους τελευταίους μήνες έχει έρθει στην επιφάνεια με εκρηκτικό τρόπο και σε κρίσιμες πλευρές της δημόσιας ζωής, όχι μόνο του πολιτισμού, του αθλητισμού, της κοινωνίας μας, αφήνει το αποτύπωμά του. Πρέπει και σε αυτά τα ζητήματα να είμαστε παρούσες και παρόντες. Δεν μπορώ και ούτε θέλω να πω κάτι περισσότερο. Νομίζω ότι έγινε αντιληπτή η επισήμανση την οποία έκανα. Διότι μπορεί να καθυστέρησε αυτή η δημοσιότητα και αυτό το κίνημα στην Ελλάδα και να βρήκε αφορμή από την γενναία παρουσίαση που έκανε η Σοφία Μπεκατώρου να ξετυλιχθεί  τους τελευταίους μήνες, αλλά έχει το λίπασμά του, τις απαρχές του εδώ και χρόνια στο ότι η κοινωνία συνεγέρθη και για τη δολοφονία της Τοπαλούδη και όλη τη συζήτηση ύστερα που έγινε μέχρι τη δίκη, για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και όλα τα θέματα τα οποία άνοιξαν.

Είμαστε, λοιπόν, σε μια εποχή, γι’ αυτό λέω θα αναφερθώ ίσως σε επιπλέον ζητήματα πέραν αυτών που οι και εισηγήτριες έχουν θέσει, είμαστε σε μια εποχή όπου η πανδημία -όλοι το αναγνωρίζουν και όλες και η Κυβέρνηση- έχει δημιουργήσει ένα επιπλέον δυσμενές περιβάλλον για ζητήματα ενδοοικογενειακής βίας. Διεθνώς οι τέσσερις ή και οι περισσότερες κρίσεις που συνυπάρχουν και αλληλοεπικαλύπτονται, η κλιματική κρίση, η οικονομική, η κοινωνική, οι εκφάνσεις της μεταναστευτικής προσφυγικής κρίσης φέρνουν στην επιφάνεια το κρίσιμο ζήτημα της παραγωγής νέων ανισοτήτων και όξυνσης των ανισοτήτων σε παγκόσμια, σε διεθνή κλίμακα.

Είμαστε επίσης σε μια Βουλή η οποία έπεται της προηγούμενης Περιόδου της Βουλής, για να πιάσω το νήμα από αυτό που ακούστηκε προηγούμενα και για τη μεγάλη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου το ’83, αλλά και η προηγούμενη Βουλή είχε καταθέσει με δυσκολίες, διότι θυμάστε και γνωρίζετε ότι δεν είχαμε την απόλυτη πλειοψηφία για να περνάμε τέτοιου είδους νομοθεσίες, προώθησε πολύ σημαντικές νομοθεσίες που αφορούν στην ταυτότητα του φύλου, στην αντιμετώπιση των έμφυλων διακρίσεων, στην αντιμετώπιση όλων των μορφών των διακρίσεων, στην –επιτέλους- κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, στις οριζόντιες πολιτικές για τα φύλα και τα λοιπά.

Ερχόμαστε, λοιπόν, στη σημερινή Βουλή να κατατεθεί αυτό το νομοσχέδιο, το οποίο –και θα ήθελα να το τονίσω αυτό- δεν έχει καμία υποχρεωτικότητα ως προς εναρμόνιση ενδεχομένως με ευρωπαϊκές συνθήκες και με ευρωπαϊκούς κώδικες. Διότι είναι σαφές ότι για υποχρεωτική συνεπιμέλεια καμία ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν κατατείνει σε μια τέτοια αντίληψη έτσι όπως αφήνεται ευθέως μέσα από το «εξίσου» και τα λοιπά και γι’ αυτό γίνεται αυτή η συζήτηση, να σπρώχνετε εσείς μια τέτοια διαδικασία, ενώ είναι κοινά αποδεκτό και από το ελληνικό δίκαιο και από τις ευρωπαϊκές νομοθεσίες ότι μετά το διαζύγιο από κοινού ασκείται η γονική μέριμνα, εκτός αν υπάρχει μεγάλη διαφωνία, που τα ποσοστά δεν είναι και πολύ μεγάλα. Όλοι θα πρέπει να βοηθήσουμε για να είναι τα μικρότερα, για να υπάρχουν πραγματικές συναινέσεις, οπότε υπάρχει καταφυγή στα δικαστήρια.

Το δε θέμα της επιμέλειας και της επικοινωνίας, που είναι διαφορετικό και δεν πρέπει να συγχέεται -τονίστηκε προηγούμενα- η επιμέλεια με τη γονική μέριμνα, η συνεπιμέλεια και τα λοιπά, ασκείται με βάση συμφωνίες, συνεννοήσεις που γίνονται εν πάση περιπτώσει μετά με βάση τη νομοθεσία της εκάστης χώρας και όχι στη βάση μιας υποχρεωτικής ευρωπαϊκής Οδηγίας. Αυτό είναι κοινός τόπος, είναι εναρκτήρια για τη συζήτησή μας.

Δεν θα αναφερθώ, λοιπόν, σε αυτά τα οποία επισημάνθηκαν και είναι πολύ σοβαρά, παραδείγματος χάρη, για επιλεκτικές εξαιρέσεις στις κακοποιητικές  συμπεριφορές και σε χρόνους που αφήνουν απροστάτευτα παιδιά, για το ζήτημα των ομόφυλων ζευγαριών, που είναι μία από τις μορφές σύγχρονης οικογένειας που είναι ως αόρατοι γονείς, διότι δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το νομοσχέδιο ή εν πάση περιπτώσει για οριζόντιες ρυθμίσεις και για τις συγχύσεις που αναφέρθηκα προηγουμένως.

Θέλω να τονίσω κάτι γενικότερο, ότι στη φάση ακριβώς που βρισκόμαστε, ταυτόχρονα με την όξυνση των ανισοτήτων σε όλα τα επίπεδα και την ανάγκη επιπλέον εγγυήσεων, επιπλέον θωράκισης, επιπλέον δικαιωμάτων, επιπλέον ελεγκτικών μηχανισμών υπέρ των αδυνάτων στο πλαίσιο αυτών των ανισοτήτων, σε πάρα πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής, της οικονομικής, της προσωπικής ζωής, αντί αυτής της μέριμνας, έχει διεθνώς αναπτυχθεί ένα επιθετικό κίνημα που διεκδικεί την ανατροπή, αντίθετα, των όποιων θεσμικών εγγυήσεων, την άρση εγγυήσεων για διακρίσεις και ανισότητες.

Στο νομοσχέδιο το οποίο θα φέρετε σε λίγο καιρό για τα εργασιακά, παραδείγματος χάριν, έρχεται στην επιφάνεια η πρωτοφανής έννοια της ισότητας, της ισοδυναμίας του απλού εργαζόμενου, του νέου εργαζόμενου με τον εργοδότη και θεωρείται μεταρρύθμιση το να υπάρχει μια προσωπική διαπραγμάτευση και διευθέτηση για τους ρόλους εργασίας, για τις εγγυήσεις πάνω στην εργασία, ακόμα και για μισθολογικά ζητήματα. Είναι πραγματικά εντελώς έξω από οποιαδήποτε αντίληψη, όταν ξέρουμε πολύ καλά ποιος έχει το πάνω χέρι. Δεν μιλάω σε αυτήν την περίπτωση για θύμα και θύτη, αλλά ποιος έχει το πάνω χέρι σε αυτήν την σχέση.

Το ίδιο γίνεται και το ίδιο έχετε κάνει μέσα από την κυβερνητική σας πρακτική στη διετία για κρίσιμα ζητήματα όπου υπάρχουν άλλες μεγάλες ανισότητες, παραδείγματος χάριν, για το περιβάλλον, για την κλιματική αλλαγή, για εγκλήματα που γίνονται στο περιβάλλον, στη χώρα μας, όπου η συρρίκνωση των μηχανισμών των επιθεωρήσεων σε όλους τους τομείς, ακόμα και στο θέμα του περιβάλλοντος, τελικά μπαίνει σε βάρος αυτών που υφίστανται τις δυσμενείς συνέπειες από την περιβαλλοντική καταλήστευση.

Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε πάρα πολλά ζητήματα, διότι θέλω να έρθω στον πυρήνα. Ο πυρήνας είναι ότι προφανώς δεν υπάρχει ισότητα γυναικών και ανδρών. Προφανώς δεν υπάρχει ισότητα γονέων με την έννοια του άνδρα και της γυναίκας. Πρέπει να πούμε κάτι και το λέω. Δεν ακούστηκε σήμερα από Βήματος, είμαι σίγουρος ότι στις Επιτροπές το συζητήσατε αρκετά από όλες τις πτέρυγες. Ζούμε ακόμα και μάλιστα σε ένα εντεινόμενο με νέους όρους καθεστώς όπου υπερισχύουν -όπου δεν επικρατούν και εντελώς σε άλλες ηπείρους, σε άλλες χώρες- ανδροκρατικές πατριαρχικές αντιλήψεις και δομές που παράγουν σχέσεις που επικαθορίζουν και υπονομεύουν την ουσιαστική ισότητα.

Έχουμε ξεπεράσει αυτή τη φάση; Διότι σας επαναλαμβάνω ότι αναπτύσσονται κάποια κινήματα, όπου κι αυτή η επιθετικότητα, που αναφέρθηκε προηγούμενα από ορισμένες ομάδες αντρών, μπαμπάδων ή οτιδήποτε για το ζήτημά τους –και μάλιστα είναι διεθνές αυτό το κίνημα- έχει να κάνει και σε μεγάλο βαθμό εναρμονίζεται με την αντίστοιχη επιθετικότητα διαφόρων λόμπι παγκοσμίως απέναντι στις υπάρχουσες ανισότητες, δηλαδή όπου θεωρούν ότι λόγω της φάσης της παγκοσμιοποίησης και προ πανδημίας, όπου υπάρχει μια γενίκευση, κατά τη γνώμη τους, προσφοράς αγαθών και μια έκρηξη ισότητας και άρσης των ανισοτήτων, θα πρέπει να φύγουμε από το προηγούμενο καθεστώς, που επί δεκαετίες είχε οικοδομηθεί, με διεθνείς συμβάσεις, ευρωπαϊκές συμβάσεις, ειδικές συμβάσεις ειδικά για τα δικαιώματα των παιδιών, όλα αυτά που ακούστηκαν προηγούμενα, διεθνείς οργανισμοί, εγγυήσεις στα συντάγματα, που τι ήταν; Κατέτειναν στην ελάχιστη θωράκιση, εγγύηση, του αδυνάτου σε μια σχέση, του υφισταμένου σε ενυπάρχουσες ανισότητες, είτε λόγω της οικονομικής κατάστασης είτε του κυρίαρχου συστήματος, είτε –και αυτό αφορά τους άνδρες και τις γυναίκες, γιατί τα πατριαρχικά μοντέλα είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα από τα οικονομικά συστήματα, τα οποία επικυριαρχούν.

Θεωρούν λοιπόν, και γι’ αυτό είναι τόσο επιθετικές αυτές οι απόψεις, ότι ήρθε ο καιρός να τελειώνουμε, να τελειώνει ο κόσμος με την υποστήριξη, την ενίσχυση, τη θεσμική προσφορά εγγυήσεων προς όλους οι οποίοι βρίσκονται από την πλευρά του αδυνάτου στις υπάρχουσες ανισότητες, οι οποίες επαναλαμβάνω ότι οξύνονται, δεν αμβλύνονται.

Άρα λοιπόν, και από αυτή την άποψη, που δεν είναι καθόλου φιλοσοφική -είναι μια άποψη η οποία συζητήθηκε επανειλημμένα σε αυτό το Κοινοβούλιο όταν έρχονται τα σχετικά νομοσχέδια και, επαναλαμβάνω, με συγκλίσεις από όλες τις πτέρυγες ή από άλλες πτέρυγες, δεν είναι μια αποκλειστικότητα της Αριστεράς και δεν τις παρουσιάζω σαν τέτοιες- και σε αυτό το ζήτημα το οποίο είναι πάρα πολύ κρίσιμο μέσα στην πανδημία αντιφάσκει. Έρχεται σε αντίθεση η φιλοσοφία, το γράμμα του νομοσχεδίου γύρω από το ζήτημα της συνεπιμέλειας. Και με αυτήν την έννοια πρέπει να εξηγήσει κανείς τα κατατεθέντα έγγραφα, τις ενστάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη, τις διαφωνίες ή και ενστάσεις της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής, τις καταγγελίες, τις διαφωνίες ή τις ενστάσεις διά των οργανισμών ή νομικών που είναι σε όργανα τέτοια, την απουσία των γυναικείων οργανώσεων από τη σχετική συζήτηση που έγινε, που προφανώς δεν μπορούσαν να συναινέσουν σ’ αυτό το νομοσχέδιο. Πρέπει δηλαδή να ανακαλύψετε εσείς -κι εμάς από την πλευρά μας το χρέος μας είναι να αποκαλύψουμε, εγώ αυτήν την ψηφίδα ήθελα να βάλω στη συζήτησή μας- ποιο είναι το γενεσιουργό αίτιο. Δεν είναι μια αντίληψη αναχρονισμού, δεν είναι μια αντίληψη να μείνουμε στο τι έγινε το ’83, προς θεού, αναλύθηκε ότι πρέπει να δούμε με σύγχρονο τρόπο, να προσεγγίσουμε προβλήματα που έχουν υπάρξει από την εφαρμογή, στη νομολογία, στη νομοθεσία κ.λπ. Αλλά όλοι αυτοί και όλες αυτές και όλη η αντίρρηση, η οποία έχει συμπυκνωθεί απέναντι στον νόμο, στο νομοσχέδιο που προτείνετε, έχει μια αφετηρία. Κι η αφετηρία είναι ότι, ιδιαίτερα μάλιστα σε αυτές τις συνθήκες της πανδημίας, της διεθνούς παγκοσμιοποίησης κ.λπ., σε αντίθετη κατεύθυνση, με μια σαφήνεια δηλαδή πολύ μεγαλύτερη, θα πρέπει τα δικαιώματα, οι εγγυήσεις, που αφορούν τα ζητήματα αυτά τα οποία συζητάμε, να καταγράφονται, να θεσμοθετούνται και, το κυριότερο, να ελέγχονται και να υποβοηθούνται, να υποβοηθούνται και με τα ειδικά δικαστήρια και κοινωνικά, όπως αναφέρθηκε προηγούμενα από την άλλη Εισηγήτρια, του ΚΚΕ, και κυρίως, όπως έχει αναφερθεί επανειλημμένα από την κ. Φωτίου, με το πακέτο των κοινωνικών στηρίξεων που υπάρχουν για παιδιά κ.λπ..

Συνέντευξη στο libre.gr και τον Σωτήρη Μπολάκη.

https://www.libre.gr/voytsis-sto-libre-i-kyvernisi-diapragmate/

·         Το Σχέδιο Ελλάδα+ για την ανάκαμψη είναι η διαχωριστική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ από το κρυφό σχέδιο της ΝΔ να διαπραγματευτεί «προαπαιτούμενα» νεομνημονιακού χαρακτήρα.

·         Η πρόταση του Σύριζα- ΠΣ δεν είναι μόνο ρεαλιστική και εφαρμόσιμη, αλλά οριοθετεί με ενάργεια το προοδευτικό εναλλακτικό σχέδιο.

·         Μέσω του προτεινόμενου «Σχεδίου Ελλάδα +» αποδομείται πλήρως η, δήθεν ορθολογική και εδραζόμενη στις αγορές, φιλοσοφία της κυβερνητικής πολιτικής για την ανάπτυξη.

·         Είναι προφανές πως οι ηγετικοί κύκλοι της σημερινής Ε.Ε., πέραν της ατολμίας στη διάθεση πόρων κινούνται γενικά στη βάση των ασφυκτικών συντηρητικών συσχετισμών των πολιτικών που κατεγράφησαν στην προ πανδημίας εποχή.

·         Προφανής η ανάγκη μιας νέας ισορροπίας, μιας «νέας κανονικότητας» στον αντίποδα των νεοφιλελεύθερων δογμάτων.

·         Ορατός ο κίνδυνος να είναι δύσκολα ανατάξιμες ορισμένες από τις παρεμβάσεις που υλοποιούνται συστηματικά από διετίας στον τομέα της αυταρχικής διακυβέρνησης και της περιστολής ή και αναστολής δικαιωμάτων.

·         Η Βουλή παραμένει σε «καραντίνα» και τα Πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αξιοποιεί την κρίση μέχρι τέλους για την επιβολή αντιλαϊκών πολιτικών.

·         Αναγκαία η συστράτευση και αξιοποίηση όλων των στελεχών του κόμματος.

·         Είμαστε στρατηγικά ταγμένοι στην προσπάθεια και την επιλογή ηγεμονίας στην δημοκρατική διακυβέρνηση.

·         Όχι στην αναζήτηση ανώδυνων μέσων όρων, άχρωμων επιλογών με «κεντρώο» σήμα που προσιδιάζουν στο μοντέλο συνεκτικού δικομματισμού.

·         Ουδείς, ακόμα και οι πολιτειακοί παράγοντες και προφανώς η Προεδρεία της Δημοκρατίας, τίθεται εκτός του πεδίου της δημοσίας κριτικής, σε πράξεις ή παραλείψεις που επιλέγεται μάλιστα να έχουν έναν εμβληματικό χαρακτήρα.

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ LIBRE ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ ΜΠΟΛΑΚΗ

1.       Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε το «Σχέδιο Ελλάδα +» για την αξιοποίηση των πόρων από τον ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης. Η Ε.Ε. όμως θέτει προαπαιτούμενα για την εκταμίευση επιχορηγήσεων και δανείων. Πόσο ρεαλιστική και εφαρμόσιμη μπορεί να είναι η πρότασή σας;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατέθεσε το δεσμευτικό ελληνικό σχέδιο για το Ταμείο Ανάκαμψης χωρίς να το κάνει γνωστό εν συνόλω και χωρίς να προηγηθεί συζήτηση επ’ αυτού στο ελληνικό κοινοβούλιο, ενώ επισπεύδει την εφαρμογή του πτωχευτικού κώδικα που μπορεί να οδηγήσει σε νέα μαζική φτωχοποίηση και την ίδια ώρα επιμένει σε ψήφιση του ακραία αντεργατικού νομοσχεδίου. Ως εκ τούτου, είναι εύλογη η αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης και μένουν αναπάντητα τα ερωτήματα για το κατά πόσον με δικιά της ευθύνη για να εξυπηρετήσει την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της ή και με ανομολόγητη διαπραγμάτευση για «προαπαιτούμενα» νεομνημονιακού χαρακτήρα συνδέονται οι παραπάνω επιλογές της.

 Η πρόταση του Σύριζα- ΠΣ που παρουσιάστηκε αναλυτικά και εμπεριστατωμένα από τον Αλέξη Τσίπρα και τους Ευκ. Τσακαλώτο και Γ. Σταθάκη δεν είναι μόνο ρεαλιστική και εφαρμόσιμη, αλλά οριοθετεί με ενάργεια, στη βάση των αναγκών της οικονομίας και των πολιτών μετά την πανδημία, το προοδευτικό εναλλακτικό σχέδιο συνολικά για την αξιοποίηση των πόρων, αλλά και την επιλογή του νέου αναπτυξιακού, παραγωγικού προτύπου για την χώρα.

 Με την αναλυτική παρουσίαση των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων και των προτεραιοτήτων για επενδύσεις και έργα, νοηματοδοτείται ο κεντρικός στόχος για ισχυρή οικονομία και δίκαιη κοινωνία. Στα επιμέρους κεφάλαια για τη «δίκαιη πράσινη μετάβαση», το «μετασχηματισμό του παραγωγικού μοντέλου, την ενίσχυση της εργασίας, την ενδυνάμωση των ΜΜΕ και αυτοαπασχολουμένων», το «ψηφιακό μετασχηματισμό», την «κοινωνική συνοχή και ανθεκτικότητα», την «ανάπτυξη των περιφερειών, των πόλεων και της υπαίθρου», συμπυκνώνεται η συνεκτική εναλλακτική πρόταση του κόμματος.

 Όπως τονίστηκε στην παρουσίαση η ποιοτική διαφορά σε σχέση με την υποβληθείσα πρόταση της κυβέρνησης της ΝΔ είναι ότι το πρόγραμμά μας εδράζεται στην «αντιμετώπιση των ανισοτήτων» ως κεντρικό επίδικο, στη στήριξη του κοινωνικού κράτους και της εργασίας ως κύρια ζητούμενα στον πυρήνα των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων και οικονομικών προτεραιοτήτων.

 Μέσω του προτεινόμενου «Σχεδίου Ελλάδα +» αποδομείται πλήρως η, δήθεν ορθολογική και εδραζόμενη στις αγορές, φιλοσοφία της κυβερνητικής πολιτικής για την ανάπτυξη, καθώς όχι μόνο καταδεικνύεται το ισχυρό ενδεχόμενο για παραπέρα όξυνση των ανισοτήτων στους επιμέρους άξονες του κατατεθέντος προγράμματος, αλλά αποδεικνύονται ως ισχυρά αντιφατικά και έξω από τις ανάγκες της οικονομίας και των πολιτών τα επιχειρήματα που συνοδεύουν την κυβερνητική πρόταση. Πιο συγκεκριμένα και στον αντίποδα της προφανούς ανάγκης να αυξηθεί ο ρόλος του δημοσίου και του κεντρικού σχεδιασμού στην οικονομία, προωθούνται ακραίες μεροληπτικές πολιτικές για επιπλέον ιδιωτικοποιήσεις, νομοθετούνται ακόμα πιο ελαστικές μορφές εργασίας από τις ήδη ισχύουσες, επιλέγονται επενδύσεις και προγράμματα μέσω ΣΔΙΤ εκεί ακριβώς στις κρίσιμες κοινωνικές πολιτικές και στις υποδομές όπου είναι φανερό μέσω της δραματικής εμπειρίας της πανδημίας, ότι χρειάζεται η καθοριστική και γενναία παρέμβαση και ενίσχυση του δημόσιου τομέα.

 Στο ίδιο σχέδιο εξωθούνται σε συρρίκνωση, με βάση και πυρήνα τη λογική του σχεδίου Πισσαρίδη, οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που επιβίωσαν μέσα στη σκληρή δοκιμασία της δεκάχρονης οικονομικής κρίσης. Και βέβαια αντί της δίκαιης φορολογίας και της υψηλής φορολόγησης ιδιαίτερα για τον παραχθέντα πλούτο εν μέσω κρίσεων, όπως υποδεικνύεται και στην διεθνή συζήτηση που διεξάγεται, προτείνονται φοροαπαλλαγές κυρίως προς τους ενδεχόμενους επενδυτές και το μεγάλο κεφάλαιο.

2.       Και στην πρότασή σας για την Ανάκαμψη της οικονομίας επικαλείστε συλλογικά στο ΣΥΡΙΖΑ και με μεγάλη ένταση το τελευταίο διάστημα το ορόσημο της προγραμματικής ομιλίας Μπάιντεν στο Κογκρέσο για την εγκατάλειψη του αποτυχημένου όπως είπε trickle down στην φορολογική πολιτική. Υπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις και οι πολιτικοί συσχετισμοί δυνάμεων στην Ευρώπη, οι οποίοι θα επιβάλλουν την εγκατάλειψη των πολιτικών λιτότητας;

Η προγραμματική ομιλία Biden σηματοδοτεί πράγματι ένα ορόσημο ως προς τις επιλογές με κοινωνικό πρόσημο, αλλά και ως προς το ύψος των διατιθέμενων κονδυλίων που είναι πολλαπλάσια από τα 750 δις του ευρωπαϊκού προγράμματος, παρ’ ότι η Ε.Ε. έχει μεγαλύτερο πληθυσμό κατά 120 εκατομμύρια κατοίκους.

 Σημειώνω ιδιαίτερα την επιρροή που έχει στο πρόγραμμα Biden, η οικονομικοκοινωνική πρόταση της αριστερής πτέρυγας του δημοκρατικού κόμματος, των Sanders – Cortez, όπως βεβαίως και τον κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό που αναδιαμόρφωσε στις ΗΠΑ το μεγάλο κίνημα κατά των ανισοτήτων με αφορμή τις μαζικές κινητοποιήσεις για τη δολοφονία του George Floyd.

 Είναι προφανές πως οι ηγετικοί κύκλοι της σημερινής Ε.Ε., πέραν της ατολμίας στη διάθεση πόρων αν και για πρώτη φορά επικράτησε η ιδέα της αμοιβαιοποίησης των οικονομικών βαρών εν μέσω πανδημίας, κινούνται γενικά στη βάση των ασφυκτικών συντηρητικών συσχετισμών των πολιτικών που κατεγράφησαν στην προ πανδημίας εποχή.

 Αν εννοούμε πράγματι ότι η πανδημία και η συνύπαρξη και η επαλληλία των επί μέρους οξυνόμενων κρίσεων διαμορφώνουν μια ισχυρή τομή ιστορικής σημασίας, ανάμεσα στο «πριν και μετά», είναι σαφές ότι θα πρέπει να υπάρξουν πολιτικές πρωτοβουλίες και η αναδιαμόρφωση προοδευτικών πολιτικών μετώπων, που θα μετατοπίσουν και θα ανασυνθέσουν το πολιτικό τοπίο. Για να ανοίξει ένας προοδευτικός δρόμος στην επίλυση των συσσωρευμένων, κατά γενική ομολογία, και πολυεπίπεδων αδιεξόδων στα οποία η ΕΕ είναι από χρόνια εγκλωβισμένη.

 Αυτή η αναζήτηση της νέας ισορροπίας, μιας «νέας κανονικότητας» στον αντίποδα των νεοφιλελεύθερων δογμάτων που υπονομεύουν και καταδυναστεύουν τη ζωή των ευρωπαίων πολιτών, είναι η προφανής ανάγκη και το επίδικο της ισχυρής αντιπαράθεσης στις κοινωνίες και στο πεδίο των πολιτικών, ανάμεσα στους δυο πόλους. Της «νέας δεξιάς και ακροδεξιάς» από τη μια και της «προοδευτικής συμμαχίας», με ραχοκοκαλιά τις δυνάμεις της Αριστεράς και τις προτάσεις που προηγούμενα εκθέσαμε, από την άλλη.

3.       Μιλάτε ανοιχτά για πρόβλημα Δημοκρατίας στον τόπο. Είναι ο αυταρχισμός και η βαριά καταστολή των περασμένων μηνών ή υπάρχει κάτι βαθύτερο σε επίπεδο θεσμών το οποίο δεν αποκλείεται να μείνει αρνητική προίκα στους πολίτες από τη ΝΔ;

Θέτετε ένα καίριο ερώτημα, το οποίο μας απασχολεί πολύ γιατί είναι προφανής η επικινδυνότητα του να είναι δύσκολα ανατάξιμες ορισμένες από τις παρεμβάσεις που υλοποιούνται συστηματικά από διετίας στον τομέα της αυταρχικής διακυβέρνησης και της περιστολής ή και αναστολής δικαιωμάτων που θεωρούνταν ως αυτονόητες κατακτήσεις για δεκαετίες. Δικαιώματα για τα οποία ίσα ίσα θα έπρεπε να μελετηθεί και να θεσμοθετηθεί η εμβάθυνση και η επέκταση τους, λόγω των συσσωρευμένων αυτοπεριορισμών της πανδημίας, στη βάση και της διεθνούς συζήτησης που διεξάγεται για την «τέταρτη γενιά δικαιωμάτων», την αντιμετώπιση των κινδύνων στις «επιτηρούμενες κοινωνίες» και την ενίσχυση οριζόντια όλων των ελεγκτικών μηχανισμών στην κρατική διοίκηση για όλους τους τομείς της εργασίας, του περιβάλλοντος, των ατομικών ελευθεριών, των προμηθειών και συμβάσεων και βέβαια των εστιών διευρυνόμενης αδιαφάνειας και διαπλοκής.

 Πέραν λοιπόν των ζητημάτων που θέτουν τα συχνά φαινόμενα αστυνομοκρατίας, υπάρχουν δυστυχώς πολλές παρεμβάσεις θεσμικού- νομοθετικού χαρακτήρα , ακόμα και προς τη δικαιοσύνη και τη λειτουργία των αρχών. Ζητήματα, στα οποία αναλυτικά αναφέρθηκα και στην πρόσφατη παρέμβαση μου στο Φόρουμ των Δελφών. Ατζέντα για δημοκρατία για την οποία μάλιστα, έχει ζητήσει και προ ημερησίας συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων ο Αλέξης Τσίπρας, ήδη από τετραμήνου, χωρίς να πραγματοποιηθεί!

4.       Η από κοινού παρουσία του πρώην Υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου με τον Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση για το Ταμείο Ανάκαμψης έδωσε λαβές για σχόλια. Ωστόσο κάποιοι την ερμήνευσαν και ως μια προσωρινή εκεχειρία μπροστά στο ενδεχόμενο ενός εκλογικού αιφνιδιασμού. Βλέπετε τον κ. Μητσοτάκη να παίζει το χαρτί εκλογών; 

Πριν από αρκετούς μήνες στην ευρεία συνεδρίαση, στην οποία ελήφθη η απόφαση για την αναβολή της διεξαγωγής του συνεδρίου, λόγω πανδημίας, του Σύριζα- ΠΣ, είχα αναφερθεί στην παρέμβαση μου, για την αυτονόητη ανάγκη πανστρατιάς του συνόλου της ηγεσίας και των στελεχών του κόμματος. Με αυτήν την έννοια, θα ήταν άξιο σχολιασμού ενδεχομένως, για τη λειτουργία του πλέον δημοκρατικά και συλλογικά λειτουργούντος κόμματος στη χώρα μας, του Σύριζα- ΠΣ, μόνο η απουσία και η μη συμβολή στην παρουσίαση από τον Πρόεδρο της πρότασης για το Ταμείο Ανάκαμψης, τόσο του Ευκλείδη Τσακαλώτου, που ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος εξέθεσε ήδη προ ενάμιση μηνός στη Βουλή τις θέσεις του κόμματος στην «ενημερωτική» συζήτηση που προκάλεσε η κυβέρνηση, όσο βεβαίως και του Γιώργου Σταθάκη που προΐσταται της επιτροπής που εκπόνησε το γενικό σχέδιο των προγραμματικών θέσεων του κόμματος.

Επαναλαμβάνω, ως αυτονόητο και ανεξαρτήτως της προοπτικής εκλογών και μάλιστα ιδιαίτερα στον παραπέρα σχεδιασμό της εκπόνησης του κυβερνητικού προγράμματος του κόμματος, την αναγκαία συστράτευση και αξιοποίηση, μέσα από τους ρόλους που έχουν αναλάβει, όλων των στελεχών του κόμματος, όπως και της αξιοποίησης της συνεχώς διευρυνόμενης επιρροής παραγόντων και στελεχών του ευρύτερου κοινωνικού- πολιτικού προοδευτικού χώρου.

5.       Πρόσφατα μιλήσατε για την ανάγκη πρώτα να πάρετε με το μέρος σας τον κόσμο και μετά να κάνετε τσαμπουκάδες. Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε και ίσως και να πληρώνει ακόμη το γεγονός ότι ενδεχομένως και να παράγει περισσότερους εχθρούς από όσους μπορεί να καταναλώσει τόσο ο ίδιος όσο και οι ψηφοφόροι του, είτε γίνεται λόγος για τα Μέσα Ενημέρωσης είτε για το Δημόσιο;

Είμαστε στρατηγικά ταγμένοι στην προσπάθεια και την επιλογή ηγεμονίας στην δημοκρατική διακυβέρνηση και αντικρούουμε το πρότυπο της «επιβολής», στο οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ δίνει ήδη ένα ακραίο αρνητικό υπόδειγμα. Για μας προτεραιότητα είναι η πραγματική κοινωνική γείωση και η ενθάρρυνση της προοδευτικής ριζοσπαστικοποίησης, ιδιαίτερα στους χώρους της νεολαίας και των εργαζομένων. Όχι η αναζήτηση ανώδυνων μέσων όρων, άχρωμων επιλογών με «κεντρώο» σήμα που προσιδιάζουν στο μοντέλο συνεκτικού δικομματισμού.

 Εργαζόμαστε στη βάση μιας προγραμματικής, τεκμηριωμένης και μαχητικής αντιπολίτευσης για βαθιές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις θεσμικού χαρακτήρα. Στον αντίποδα της λογικής της στείρας θεσμικής, αυταρχικής επιβολής, έτσι ώστε να αναδιαμορφωθούν σε προοδευτική κατεύθυνση και να λειτουργήσουν όλοι οι αρμοί της εξουσίας, ακόμα και οι πιο δυσκίνητοι, αποτελεσματικά για να μπορεί να υλοποιηθεί η προοδευτική διακυβέρνηση.

 Σε αντίθεση με τη ρητορική του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου», στην οποία έχει προσχωρήσει και πρωταγωνιστεί και ο πυρήνας του λεγόμενου «ακραίου κέντρου», με στόχο να αντιμετωπίζεται η Αριστερά, ως «μουσαφίρης» και ως αποδιοπομπαίος της ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών, έχουμε δείξει δείγματα, ήδη από την πρώτη διακυβέρνηση και μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο εξωτερικών καταναγκασμών και ιδιότυπου «εχθρικού περιβάλλοντος», ότι μας διακατέχει θεσμική προσήλωση, τόσο στη συνταγματική διάκριση των εξουσιών, όσο και στην διαμόρφωση αναγκαίων ευρύτερων συναινέσεων για τη λειτουργία και τη θωράκιση των δημοκρατικών θεσμών.

6.       Σε μια στιγμή που η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με καταγγελίες και έρευνες για παράνομες επαναπροωθήσεις και push backs, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφθηκε τον Έβρο και φωτογραφήθηκε μπροστά από το φράχτη. Τι μπορεί να σηματοδοτεί και για την ίδια την κα Σακελλαροπούλου αυτή της η κίνηση;

Βεβαίως ουδείς, ακόμα και οι πολιτειακοί παράγοντες και προφανώς η Προεδρεία της Δημοκρατίας, τίθεται εκτός του πεδίου της δημοσίας κριτικής, σε πράξεις ή παραλείψεις που επιλέγεται μάλιστα να έχουν έναν εμβληματικό χαρακτήρα.

  Όταν αποφασίστηκε η επέκταση του υπάρχοντος τοίχου στον Έβρο, με αφορμή την επιλογή Ερντογάν για την κυνική εργαλειοποίηση και τη διαχείριση της αγωνίας χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων, είχαμε σημειώσει, πρώτον την αντίθεση μας στη στρατηγική της «ασπίδας της Ευρώπης», στην οποία ασμένως προσχώρησε η κυβέρνηση και δεύτερον, είχαμε επιμείνει στην τήρηση των διεθνών συνθηκών και τη διευκόλυνση με την οριοθέτηση επιπλέον εισόδων και σημείων στα οποία οι αιτούντες άσυλο, θα κάνουν ανεμπόδιστα τη χρήση του δικαιώματος τους.

 Αυτά είναι τα ζητούμενα στην οριογραμμή μας στον Έβρο. Όχι η εμβληματική σπουδαιολόγηση του φράχτη που οδηγεί ευθέως σε συνειρμούς για ξενοφοβία, ρατσισμό και «στρατηγική αποτροπής», όπως δυστυχώς γίνεται ήδη και στο Αιγαίο και στη διαχείριση στην ενδοχώρα προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.

7.       Το επόμενο διάστημα έρχονται στην ολομέλεια κομβικά νομοθετήματα όπως το εργασιακό νομοσχέδιο ενώ εκκρεμεί η κύρωση και των πρωτοκόλλων της Συμφωνίας των Πρεσπών. Μπορεί να λειτουργήσει η Βουλή με τους περιορισμούς στη φυσική παρουσία των Βουλευτών; Θα φέρετε ενώπιον των ευθυνών του τον Πρόεδρο της Βουλής;

Επανειλημμένα, από μηνών, έχουμε θέσει προ των δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών τους ευθυνών τόσο την κυβέρνηση Μητσοτάκη που έχει την πρωτοβουλία να περνάει κρίσιμα νομοσχέδια εκτός των προτεραιοτήτων που θέτει η κρίση της πανδημίας, όσο και το Προεδρείο της Βουλής για την πρωτοφανή παράταση της λειτουργείας του κοινοβουλίου, με σαφή υποβάθμιση της παρουσίας και του ρόλου των βουλευτών.

 Αυτή η επιλογή, μαζί και με την επιλογή να είναι επί διετίας κλειστά τα πανεπιστήμια μαρτυρούν ευθέως και τις προθέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αξιοποιήσει την κρίση μέχρι τέλους για την επιβολή αντιλαϊκών πολιτικών. Είναι ενθαρρυντικό το ότι η ίδια η κοινωνία και οι οργανώσεις της εδώ και μήνες, αντιστάθηκαν σε αντίστοιχες παρεμβάσεις για την απαγόρευση των κινητοποιήσεων και των διαδηλώσεων. Το κόστος για την κυβέρνηση και την παράταξη της ΝΔ είναι και θα είναι μεγάλο. «Οι καιροί ου μενετοί».

Παρέμβαση – συνέντευξη Νίκου Βούτση στο 6ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών και τον δημοσιογράφο Γιάννη Πολίτη.

Παρέμβαση στο Φόρουμ των Δελφών για τα κρίσιμα ζητήματα της υπονόμευσης των δικαιωμάτων, των ελευθεριών και της δικαιοσύνης στον καιρό της πανδημίας. Αναφύεται θέμα δημοκρατίας από την αυταρχική διακυβέρνηση στη χώρα μας.

·         Είναι προφανές ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα, ιδιαίτερα για την νεολαία, κι αυτό το πρόβλημα συνίσταται και διογκώνεται διότι είναι η γενιά της κρίσης, της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που προηγήθηκε στη χώρα μας και πλέον είναι και η γενιά της πανδημίας. Δηλαδή στην πιο κρίσιμη φάση της ζωής τους επικάθονται όλα αυτά τα δεινά.

·         Οι νέοι άνθρωποι σήμερα έχουν μια ισχυρή αβεβαιότητα για την ίδια τη ζωή και το όραμα τους. Δεν είναι απλά για την επιβίωση. Για τα δικαιώματα τους, το μέλλον τους, πόσο ανοιχτό ορίζοντα έχουν, που προφανώς προκαλείται και από τις στερήσεις δικαιωμάτων που υπάρχουν, τους περιορισμούς από πολιτικές που ασκούνται και στερούν αυτές τις δυνατότητες. Αυτό είναι πάρα πολύ σαφές και θα ήθελα να αναφερθώ στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι με αφορμή όλα αυτά που έγιναν στις πλατείες, στις πορείες και στις διαδηλώσεις. Επίσης στην πρωτοφανή πατέντα της ελληνικής κυβέρνησης να βάλει αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια.

·         Επίσης για το εργασιακό νομοσχέδιο, το οποίο απομειώνει περαιτέρω, συρρικνώνει τους ελέγχους στον τομέα της εργασίας και ξέρουμε ότι οι νέοι άνθρωποι είναι μέσα στην ανεργία σήμερα. Δεν είναι ανεκτή λοιπόν η αποστέρηση και η συρρίκνωση των δικαιωμάτων. Δεν χρειάζεται τώρα που δίνουν τα παιδιά σ’ ένα μήνα εξετάσεις, να ισχύσει ο ψηφισμένος νόμος από την κυβέρνηση που αποστερεί από εικοσιπέντε χιλιάδες παιδιά, λόγω του κόφτη που μπαίνει, από το δικαίωμα να περάσουν στα πανεπιστήμια. Δεν πρέπει να τηρηθεί αυτή η διάταξη.

·         Βλέπουμε δηλαδή ότι υπάρχουν και κυβερνητικές πολιτικές οι οποίες κατατείνουν σε μια πίεση στο ζήτημα των δικαιωμάτων, ιδιαίτερα για τη νεολαία πέραν των περιορισμών που υπάρχουν έτσι και αλλιώς για ολόκληρη την κοινωνία και βέβαια διεθνώς λόγω της πανδημίας.

·         Αν δείτε τις αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου του Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου, την ομιλία του Αντόνιο Γκουτέρες, του Πάπα Φραγκίσκου, τις συζητήσεις σε διεθνή φόρα, η μεγάλη αγωνία όταν συνειδητοποιήθηκε διεθνώς ότι η κρίση και η πανδημία θα παραταθεί πάρα πολύ, οδήγησε σε αυστηρές συστάσεις προς τις κυβερνήσεις να μην υπάρχει μια πρακτική αξιοποίησης των κρίσεων για να δημιουργηθεί μια αυταρχική διακυβέρνηση. Αυτό στην περίπτωση της Ελλάδας, ιδιαίτερα στην δεύτερη φράση της πανδημίας, η οποία ήταν και αποτυχημένη η αντιμετώπιση της από πλευράς της κυβέρνησης, παραβιάζεται συστηματικά.

·         Δυστυχώς στη χώρα μας μέσω νομοθετικών παρεμβάσεων από πριν την πανδημία αλλά και μέσα σε αυτήν, μέσω πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και μέσω θεσμικών παρεμβάσεων στη δικαιοσύνη οδήγησε σε μια αυταρχική διακυβέρνηση.

·         Έχουμε πει ευθέως ότι αναφύεται ζήτημα δημοκρατίας. Συρρικνώσεις δικαιωμάτων σε πάρα πολλά επίπεδα νομοθέτησης, όπως και εμπόδια στους ελέγχους και τη δικαιοσύνη. Αυτή είναι η αλήθεια, με ντοκουμέντα και τεκμηρίωση. Τα έχουμε συζητήσει πάρα πολλές φορές μέσα στη Βουλή.

·         Είναι σαφές ότι έχουμε πολύ μεγάλη ανησυχία μήπως οι παρεμβάσεις που γίνονται λόγω ή και με πρόσχημα την πανδημία μπορεί να οδηγήσουν σε μη ανατάξιμες καταστάσεις.

·         Υπήρξε μια συμφωνία στη Βουλή, η οποία δεν τηρήθηκε από την κυβέρνηση. Η συμφωνία ήταν για την πρώτη φάση της πανδημίας που ήταν και πιο ελαφρά τα πράγματα, ότι δεν θα έρχονταν νομοθετήματα πέραν αυτών που θα είχαν σχέση με την επούλωση των βαρύτατων πληγών στο πεδίο της οικονομίας και της κοινωνίας εν καιρώ πανδημίας. Δεν θα εξελισσόταν το νομοθετικό έργο σαν να μην υπάρχει η «τομή» της πανδημίας κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ή πόσο μάλλον με πολλά νομοθετήματα και πέραν αυτού του προγράμματος, με παρεμβάσεις και τροπολογίες.  Αυτό εκ των πραγμάτων, διότι η Βουλή λειτουργούσε με πολύ στενή σύνθεση. Δυστυχώς πήγαμε σε μια κατάσταση που οι ονομαστικές ψηφοφορίες, που κρίνεται η συνείδηση του βουλευτή και η σχέση με το κόμμα του, γίνονται πλέον επιστολικά μέσω των γραμματειών των κομμάτων. Ζήσαμε μια κατάσταση που ενώ έρχονται τα θέματα στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας, που είμαι και εγώ, ήρθε π.χ. η απαίτηση να δοθεί η οδηγία στο ελεγκτικό συνέδριο όλες οι συμβάσεις και οι αναθέσεις που έχουν γίνει με πράξη νομοθετικού περιεχομένου μέσα στην πανδημία να προτεραιοποιηθούν στους ελέγχους του ελεγκτικού συμβουλίου, όπως λέει ο κανονισμός της Βουλής και η κυβερνητική πλειοψηφία το απέρριψε. Επίσης ήρθαν και νομοσχέδια όπως για τις διαδηλώσεις, το πτωχευτικό και το εργασιακό κάτι που είναι απίστευτο στη δεδομένη συγκυρία.    

·         Ο αντίλογος που μπαίνει και υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση πρέπει να συνεχίσει να κυβερνάει και να νομοθετεί μέσα στην πανδημία, συγκρούεται με τη φάση και με τη στάση και με τις διεθνείς συστάσεις που υπήρξαν στον καιρό της πανδημία. Δεν έπρεπε δηλαδή να λαμβάνονται αυτά τα αντιλαϊκά, αντιδημοκρατικά μέτρα ακόμα και αν είναι μέσα στις προθέσεις των κυβερνώντων διότι εκ των πραγμάτων υπάρχει συρρίκνωση του δημόσιου χώρου. Όταν υπάρχει συρρίκνωση του δημόσιου χώρου, της συζήτησης και του διαλόγου με τους φορείς, των δυνατοτήτων ο κόσμος να διαμαρτυρηθεί, να διαδηλώσει. Τα πανεπιστήμια είναι κλειστά 2 χρόνια κύριε Πολίτη. Πήραν το σωφρονιστικό από το Υπουργείο Δικαιοσύνης και το πήγαν στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, που ουδείς το είχε διανοηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όχι μόνο μετά τη μεταπολίτευση αλλά και προηγουμένως. Επίσης σε άλλα ζητήματα που αφορούν ελευθερίες, δικαιώματα κλπ κάνουν παρεμβάσεις οι οποίες θέλουν να θωρακίσουν κατά τη γνώμη μας μια αυταρχική, νεοφιλελεύθερη πολιτική για το μετά την πανδημία χωρίς να αναλογίζονται ότι ο κόσμος δεν θα είναι ίδιος μετά την πανδημία και διεθνώς και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα.

·         Τα καινούργια επίδικα διαμορφώνουν μια νέα κανονικότητα. Είναι συντηρητική άποψη το να πούμε ότι θα επανέλθουμε σε μια κανονικότητα προγενέστερη παραβλέποντας  ότι πλέον όλα τα επίδικα της περιόδου έχουν αλλάξει και διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες των πολιτών. Με βάση τη διαστρωμάτωση που δημιουργούν οι ανισότητες που υπάρχουν είτε έτσι είτε αλλιώς, με βάση ακόμα και τις ανισότητες που υπάρχουν όσον αφορά την απονομή της δικαιοσύνης. Όλα αυτά θα «σκάσουν» μετά την πανδημία, διεθνώς έχει φουντώσει η συζήτηση, θα είναι επίδικα με αντιπαραθέσεις πολιτικές, οικονομικές και η νέα κανονικότητα για την οποία όλοι προσδοκούμε και όλοι εργαζόμαστε να είναι με υγεία, με ευτυχία, με πρόοδο για όλους είναι προφανώς το μεγάλο ζητούμενο για μετά την κρίση.

·         Σε ότι αφορά τον τομέα της Δικαιοσύνης θα τόνιζα πως έχουμε ένα προοδευτικό δικαιικό σύστημα σε κλίμακα Ευρώπης, με σοβαρές παραδόσεις, έχουμε καλούς και έμπειρους δικαστές σε μεγάλη πλειοψηφία.

·         Η παρούσα κυβέρνηση έχει κάνει παρεμβάσεις νομοθετικές και άλλες, οι οποίες κατατείνουν στη συρρίκνωση της παρέμβασης της δικαιοσύνης: Για παράδειγμα όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και τις επιθεωρήσεις τις συρρίκνωσε ή τις εξαφάνισε και έκανε μια ενιαία Αρχή Διαφάνειας με επικεφαλής πολιτικό πρόσωπο και όχι ανώτατο δικαστικό. Το ίδιο έκανε για την αυτόνομη ανεξάρτητη αρχή για την καταπολέμηση του μαύρου χρήματος, όπου σε κόντρα με τους δικαστές, θέλουν να βάλουν συνταξιούχο δικαστικό για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση. Το ίδιο έγινε  με την ασυλία η οποία δόθηκε στη νέα μεταρρύθμιση των νέων ποινικών κωδίκων προς τα τραπεζικά στελέχη, μια ασυλία η οποία αμέσως έδωσε το πράσινο φως σε δεκάδες υποθέσεις να πάνε στο αρχείο.

·         Το ίδιο έγινε για πάρα πολλές πλευρές, παραδείγματος χάρη παρ’ ότι κάνει προσπάθεια ο Συνήγορος του Πολίτη και εγκαλούμαστε διεθνώς για ζητήματα που αφορούν σε δικαιώματα για το μεταναστευτικό-  προσφυγικό και πως συμπεριφέρεται η χώρα μας, η κυβέρνηση παρεμβαίνει, όπως παρενέβη αθωωτικά για την ίδια της την πολιτική.

·         Δεν αφήνει τις δικαστικές αρχές να πάνε μέχρι τέλους τη διερεύνηση σοβαρών υποθέσεων. Όπως επίσης αποτελεί κατά τη γνώμη μου μείζονα εκτροπή το ζήτημα που αφορά στη Novartis, δηλαδή ότι υπήρξαν πολιτικές παρεμβάσεις στελεχών εναντίων δικαστικών λειτουργών που τους οδήγησαν στην παραίτηση ή στο ψυγείο, ή έξω από τη θέση της, ενώ η διερεύνηση της υπόθεσης συνεχίζεται. Αυτά είναι πλήγματα που υπονομεύουν τη δικαιοσύνη και μπορούν να επουλωθούν από τους λειτουργούς της δικαιοσύνης.

*Δήλωση Ν. Βούτση κατά την προσέλευση στο 6^Ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών.

Ν. ΒΟΥΤΣΗΣ: Βρισκόμαστε σε μία παρατεταμένη ιστορική τομή λόγω της πανδημίας και διεθνώς και στη χώρα μας. Ο κόσμος δεν είναι και δεν θα είναι ο ίδιος μετά την πανδημία. Είναι σαφές ότι οι ανάγκες των ανθρώπων θα προσδιορίσουν καινούργια επίδικα στον τομέα των δικαιωμάτων, στον τομέα της οικονομίας, στον τομέα των κοινωνικών ζητημάτων και βέβαια και στις γεωπολιτικές συνθήκες.

Χρειάζεται προφανώς μια ισχυρή ενίσχυση του δημόσιου τομέα, των υποδομών, των κρατικών παρεμβάσεων αλλά και ισχυρή στήριξη των δικαιωμάτων των ανθρώπων κι όχι υπονόμευση ή συρρίκνωση της δημοκρατίας ή των δικαιωμάτων. Γι’ αυτά τα ζητήματα που απασχολούν και τη χώρα μας αφού προφανώς αντιμετωπίζουμε σοβαρά ζητήματα συρρίκνωσης δικαιωμάτων και αναφύεται δημοκρατίας θα συζητήσουμε και στο πλαίσιο της ενότητας για την οποία θα κάνω την παρέμβασή μου εδώ στο Φόρουμ.

Ερώτηση: Εκτιμάτε ότι η ανάπτυξη που περιμένει η Κυβέρνηση, τώρα με το άνοιγμα του τουρισμού , θα έρθει;

Ν. ΒΟΥΤΣΗΣ: Η πορεία της πανδημίας γεμίζει προφανώς αβεβαιότητα και πολύ μετρημένη, πολύ μικρή αισιοδοξία. Αυτό και για λόγους που έχουν σχέση και με τη διαχείριση που έγινε στην πορεία της πανδημίας στη δεύτερη φάση, ιδιαίτερα δηλαδή τώρα. Προφανώς όλοι ευελπιστούμε με υγεία να περάσουμε και αυτό το κρίσιμο διάστημα του ανοίγματος της οικονομίας, του τουρισμού και των σχολείων. Τα παιδιά μας πηγαίνουν στο σχολείο στις ίδιες ακριβώς συνθήκες, στις οποίες πηγαίνανε και πριν από την πανδημία. Οι συμπολίτες μας είναι μέσα στα ΜΜΜ με τα ίδια δεδομένα.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχουμε ξανά μία πολύ μεγαλύτερη επιβάρυνση διότι είτε έτσι είτε αλλιώς δεν έχει ελαφρυνθεί και το ιικό φορτίο και η πανδημία. Να δούμε και τι είδους ανάπτυξη ποσοτικά και ποιοτικά θα μπορέσει να έρθει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Σας ευχαριστώ πολύ.  

ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ – ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΤΟΥ Ν. ΒΟΥΤΣΗ ΣΤΟ 6^ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΛΙΤΗ:

Συνέντευξη Νίκου Βούτση στο Kontra Channel και τον Γιώργο Μελιγγώνη.

·         Η Κυβερνητική πολιτική πρέπει να ηττηθεί τώρα με την απόσυρση του αντεργατικού νομοσχεδίου. Πριν προλάβουν να θεσμοθετήσουν την άρση των εγγυήσεων, τις αντεργατικές ρυθμίσεις, την υπονόμευση του συνδικαλισμού, την κατάργηση του οκτάωρου, πριν να γίνουν μη ανατάξιμες οι μεγάλες πληγές στο σώμα των εργατικών κατακτήσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων.

·         Είναι σαφές ότι κορυφώνουν τη στρατηγική επιλογή για την αξιοποίηση των τραγικών συνθηκών της πανδημίας μέσα στην κοινωνία μας με πολλαπλούς στόχους σε ότι αφορά την εργασία: Θέλουν, στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση που ήδη κυοφορείται για τον κόσμο μετά την πανδημία, οι εργαζόμενοι, το κεφάλαιο και οι εγγυήσεις της εργασίας να βγουν χαμένοι για μία ακόμα φορά υπέρ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που επιχειρούν να αξιοποιήσουν την «πράσινη μετάβαση» και τον «ψηφιακό μετασχηματισμό» και όχι βέβαια να υποστηρίξουν τις δημόσιες υποδομές και το κοινωνικό κράτος. Βάσιμα επίσης εκτιμούμε ότι μαζί με τον ψηφισμένο Πτωχευτικό Κώδικα αποτελούν μέρος ενός νεομνημονιακού τύπου δεσμεύσεων ενόψει της αξιοποίησης του Ταμείου Ανάκαμψης.

·         Σε μία Ευρώπη που δεν θέλει και αδυνατεί να ακολουθήσει έστω την πολιτική Μπάιντεν για την αντιμετώπιση των οικονομικοκοινωνικών συνεπειών από τις πολλαπλές κρίσεις, καθίσταται επιτακτική η ανάγκη για εφαρμογή της πρότασης που κατέθεσε ο Αλ. Τσίπρας προχθές στο διεθνές Σοσιαλιστικό Φόρουμ για αντικατάσταση του «Συμφώνου Σταθερότητας» με ένα σύγχρονο και τολμηρό «Σύμφωνο για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη».

·         Η Ελληνική κυβέρνηση παρακολουθεί απλώς τις πιο συντηρητικές ευρωπαϊκές   δυνάμεις και επιχειρεί να νομοθετήσει ένα εργασιακό Μεσαίωνα. Εκ των πραγμάτων η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι εχθρική με τη στρατηγική αλληλέγγυας διεξόδου των ευρωπαϊκών λαών από την πολύπλευρη κρίση μετά την πανδημία.

·         Ανήμερα Πρωτομαγιάς η Νέα Δεξιά, η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη γράφει πράγματι ιστορία [με μαύρα γράμματα] εναντίον των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας που έχουν υποστεί ήδη δύο επάλληλες κρίσεις.

·         Πιο εξοργιστική και από την ίδια την υπονόμευση και την κατάργηση του οκταώρου ως δικαίωμα είναι η ίδια η κυνική δικαιολόγηση αυτής της πολιτικής.

·         Η έννοια της «ατομικής διευθέτησης ωραρίου», της «ατομικής συμφωνίας για το χρόνο απασχόλησης», των υπερωριών και της αμοιβής της εργασίας, αποτελεί απροκάλυπτη παρέμβαση για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την υπονόμευση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

·         Η «μαγική εικόνα» μιας δήθεν ισότιμης – ισοδύναμης σχέσης των εργαζομένων με τους εργοδότες αποτελεί τον παραμορφωτικό φακό για την εγκαθίδρυση μιας απόλυτα μεροληπτικής για την κερδοφορία των εργοδοτών σχέσης και δίνει το πράσινο φως για αυθαιρεσίες αντί των απόλυτα αναγκαίων σήμερα ενισχύσεων στον τομέα των εγγυήσεων για την εργασία.

·         Δεν είναι απλά μια μεροληπτική ακραία συντηρητική ταξικά θέση, αλλά αποτελεί μία εμμονική στη συνέπεια της εναρμόνιση με όσα κατά καιρούς έχει υπαγορεύσει ο ΣΕΒ αλλά και με τις πολλαπλές πιέσεις που ασκήθηκαν στα χρόνια των μνημονίων από τους πιο επιθετικούς κύκλους των δανειστών για να πετύχουν μια ακραία αντιδραστική αναδιάρθρωση στον κρίσιμο τομέα της εργασίας. Με στόχο πάντοτε να κερδίζουν και να βγαίνουν ωφελημένοι μέσα στις μεγάλες και επώδυνες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά αλλά και την εγγύηση της πιο επιθετικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής στις μέρες μας.