Αριστερή συνεργασία πέραν από εμμονές και προσχήματα

Αποτελεί κοινό τόπο, πλέον, το να διαπιστώνει κανείς τις οριακά αντιφατικές στάσεις  και τις περιδινήσεις γύρω από απόψεις και πολιτικές συμπεριφορές  ενός μεγάλου, του μεγαλύτερου, μέρους του λαού μας, ιδιαίτερα των πληττόμενων κοινωνικών κατηγοριών, στο κρίσιμο διάστημα από τον Ιούνιο μέχρι σήμερα που συνειδητοποιείται το εύρος  των δραματικών συνεπειών στη ζωή μας από τις μνημονιακές, ούτως ειπείν, πολιτικές.

Οργή, οριακή αμφισβήτηση, θυμός, απόρριψη στερεοτύπων και πολιτικών συνηθειών, αναζήτηση νέων συλλογικών δράσεων, συνυπάρχουν με το φόβο, με την προϊούσα κατάθλιψη, με το δέος της αίσθησης του αδιεξόδου, με τη δήλωση μιας στάσης αποχής προς την πολιτική εν γένει. Δεν είναι μόνο, ούτε κυρίως,  η αίσθηση της ήττας, της μη αποτελεσματικότητας των έντονων αγώνων που προηγήθηκαν, αυτό το στοιχείο που οδηγεί  σ΄ένα ιδιότυπο «μούδιασμα» τον κόσμο. Είναι, επίσης, η δύσκολα αποκρυπτόμενη, μέσα από πολιτικούς βερμπαλισμούς, πραγματικότητα της αδυναμίας, της άρνησης, της απουσίας εν τέλει αυτών των ενωτικών πολιτικών συγκλήσεων στο ευρύτερο χώρο της αριστεράς και των μαζικών αποδεσμεύσεων από το  σημερινό ΠΑΣΟΚ. Η απουσία, δηλαδή, των πολιτικών διεργασιών που θα είχαν οδηγήσει ήδη ή θα ωρίμαζαν αποφασιστικά μια ριζοσπαστική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.

Λείπει, δηλαδή, η αυθεντική αντιστοίχηση των αναγκαίων πολιτικών διεργασιών για την ανατροπή των πολιτικών και της κυβέρνησης που τις έχει συνομολογήσει με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, με τις έντονες και μαζικές κοινωνικές διεργασίες που αναζωογονήθηκαν μέσα από τις πρωτόγνωρες συγκεντρώσεις των πλατειών και που σήμερα εκφράζονται κινηματικά με μαζικούς αγώνες και καταλήψεις στους επιμέρους χώρους.

Στην ανοιχτή πρόσκληση για συγκλήσεις, κοινή δράση μέσα στα κινήματα και για πολιτική συνεργασία με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης στο πλαίσιο μιας ευρείας αριστερής αντιμνημονιακής και αντινεοφιλελεύθερης συνάντησης όλων των δυνάμεων, συγκροτημένων και μη, της Αριστεράς και της Οικολογίας, υπήρξαν δημόσιες απαντήσεις και ενστάσεις που σίγουρα δεν αντιστοιχούν στην κρισιμότητα των προβλημάτων, τις ανάγκες της κοινωνίας και τις ευθύνες που  δημιουργεί στην Αριστερά η ιστορική περίοδος που διανύουμε.  Ο απίστευτος και άκρως ενοχλητικός υποκειμενισμός μαζί με ιδεολογικές εμμονές που ανάγουν την καθαρότητα της γραμμής σε ευαγγέλιο για τη συσπείρωση των αριστερών, είναι και πάλι, δυστυχώς, συμπτώματα παρόντα. Αντιλήψεις που εμποδίζουν την ενότητα, αλλά, κυρίως, απογοητεύουν και αποθαρρύνουν εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών που αναζητούν τη δικιά τους συμμετοχή μέσα σ΄ένα  ευρύ, πολυσυλλεκτικό και ανατρεπτικό  πόλο των συνεργαζόμενων δυνάμεων της αριστεράς.

Είναι απολύτως θεμιτό, π.χ. για την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, να θεωρεί ότι υπάρχει ένα μεγάλο κενό, λόγω των πολιτικών που ασκούν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο  η ίδια  θα μπορούσε να καλύψει προσελκύοντας και δυνάμεις  από την ευρύτερη κεντροαριστερά. Αυτή η εκτίμηση, σωστή ή λάθος, θα το δείξει η ιστορία, αφορά, προφανώς και μόνο, την ανάγκη επιβεβαίωσης και διακριτότητας, τη θεμιτή εμμονή και στράτευση για να υπάρξει  το κόμμα αυτό αυτόνομα στην πολιτική σκηνή. Γιατί, όμως, αντιστρατεύεται αυτή η θεώρηση την προφανή ανάγκη για τη σύγκληση και την ενωτική δράση των δυνάμεων της αριστεράς, ώστε να ανατραπεί η κυβέρνηση και να προκύψει μέσα από εκλογές, που τις ζητάει και η ΔΗΜΑΡ, ένας άλλος συσχετισμός, μια προοδευτική εναλλακτική λύση που θα αποδομήσει την πολιτική των μνημονίων και θα ακυρώσει τώρα, τις βαριές, πιθανά ανεπίστρεπτες και χρονικά διευρυμένες συνέπειες που διαλύουν την κοινωνία μας;

Ομοίως, από άλλη σκοπιά δογματικής εμμονής σ΄ένα λογικά ακατανόητο μοναχικό δρόμο, που βοηθάει, βεβαίως, πρακτικά, τη διαχείριση της παρούσας κυβέρνησης και την προπαγάνδα για «έλλειψη εναλλακτικής πρότασης» και «απουσία εναλλακτικού μπλοκ εξουσίας», η ηγεσία του ΚΚΕ κοροϊδεύει ανοικτά, με διάφορα ευφυολογήματα, τις προτάσεις για πλατιά ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς. Εμμένει στο επιχείρημα, ότι αν δεν ηττηθούν τα μονοπώλια  και δεν βλαστήσουν οι δομές της λαϊκής εξουσίας  δεν θα έχει καμιά σημασία  η όποια κυβερνητική αλλαγή που θα βασίζεται  σ΄ένα αριστερό πρόγραμμα, αν αυτό, μάλιστα, δεν ταυτίζεται απολύτως με το πρόγραμμα του ΚΚΕ, δηλαδή, αντί της διαλεκτικής στη στρατηγική και της ευελιξίας στις συμμαχίες, επιλέγει την ανορθολογική «αυτοεκπλήρωση των προφητειών».

Δεν παραγνωρίζουμε, όπως είναι εύλογο, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, ότι η πλουραλιστική αριστερά, οι διάφορες αριστερές με τη δικιά τους διαδρομή και στρατηγική, ότι η «συνάντηση» των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με όλο το εύρος  των δυνάμεων που συγκροτεί το φάσμα από τους αριστερούς σοσιαλιστές μέχρι την πολιτική ριζοσπαστική οικολογία και την ιστορική εξωκοινοβουλευτική αριστερά,  θα αποδέχεται και θα γονιμοποιεί ένα δημόσιο χώρο διαλόγου και δράσης με την κατάθεση και καταγραφή των αναγκαίων πιο προωθημένων κοινών τόπων.  Βεβαίως, όμως, και των διαφορετικών απόψεων, που υπάρχουν έτσι κι αλλιώς μέσα στα επιμέρους κόμματα και τους ψηφοφόρους τους,  για σοβαρά ζητήματα τακτικής και στρατηγικής που αφορούν π.χ. σε θέματα, όπως η στάση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε., όπως επίσης, πλευρές που αφορούν στα λεγόμενα «εθνικά ζητήματα» ή και σε μεγάλα σύγχρονα θέματα της ελληνικής κοινωνίας, όπως π.χ. το μεταναστευτικό ή ακόμα και η αντιμετώπιση των ναρκωτικών.

Αυτά όλα είναι δεδομένα, ιδιαίτερα για τον ΣΥΝ και τις άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουμε έμπρακτα διαμορφώσει την κουλτούρα των ενωτικών ανασυνθέσεων. Οι αναγκαίες προσεγγίσεις και συνθέσεις, ακόμη και πάνω σ΄αυτά τα ζητήματα, στρατηγικής και τακτικής, θα ευνοούνται μέσα στη συνύπαρξη, το διάλογο, την κοινή δράση και την κοινή απεύθυνση σε μια δοκιμαζόμενη κοινωνία.

Διαφορετικά η πρόταξή τους ως «προαπαιτούμενα» μιας επιλεκτικής σύγκλησης δυνάμεων της αριστεράς, οδηγούν σε ανόητες και δογματικές οχυρώσεις. Διχάζουν, στο όνομα της ενότητας,  την αριστερά, την αποσπούν από την κοινωνία και την αποδυναμώνουν σημαντικά στην αναγκαία σύγκληση με όσες δυνάμεις της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, συμμετέχουν στους σημερινούς ταξικούς και πολιτικούς αγώνες για την ανατροπή της κυβέρνησης και των πολιτικών που αυτή ασκεί.

Κυριακάτικη Αυγή, 30.9.2011

Θαύμα

«Το θαύμα θα γίνει εδώ», τέλειωσε την βδομαδιάτικη παραληρηματική του ομιλία ο Ε. Βενιζέλος.  Οι παρεμβάσεις του, εκτός του λίγου χρόνου που διαθέτει στην αναγγελία εντελώς συγκεκριμένων μέτρων, γράφουν ιστορία, γράφουν πράγματι το «αφήγημα», που από πέρυσι ο ίδιος έψαχνε και εισηγείτο  προς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να διαμορφώσει, με την άνεση του αμέτοχου τότε στα της οικονομικής πολιτικής.  Ο αντιπρόεδρος επιδίδεται συστηματικά στην ακραία και μαζικής απεύθυνσης ρητορική της τρομοκρατίας, το «σοκ και δέος» αποτελεί το απαύγασμα  της πληθωρικής δημόσιας επικοινωνιακής στήριξης των κάθε φορά αντικοινωνικών μέτρων, που εισηγείται και επιβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Επιβάλλουν εντελώς αυθαίρετα και αυταρχικά στο λαό, με τη συναίνεση του ευρύτερου μνημονιακού μπλοκ των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της διαπλοκής,  εξοντωτικά για τη ζωή των ανθρώπων και την κοινωνία μέτρα  που προκαλούν όλο και περισσότερο «αίμα και δάκρυα» με το επιχείρημα ότι δήθεν η μη προσφυγή σε τέτοια ακραία μέτρα θα οδηγούσε σε ακόμη περισσότερα «αίμα και δάκρυα».  Παραλογισμός; Όχι βέβαια. Η λογική των προγραμματικών νεοφιλελεύθερων μονόδρομων  που ανατροφοδοτούνταν, από εικοσαετίας τουλάχιστον, με το πολιτικό ιδεολόγημα της «μόνης σκέψης» εδράζεται στη διεκδίκηση μιας ηγεμονίας που θα στηρίζεται στην ταυτόχρονη διαδικασία του οριακού κοινωνικού κατακερματισμού και του οριζόντιου εκφοβισμού για επερχόμενα δεινά, που, όμως, ενδεχομένως μπορεί και να αποτραπούν  αν, δήθεν, δοθεί η αναγκαία ατομική συναίνεση για τα επιβαλλόμενα δεινά σήμερα.

Αυτή η συναίνεση, που νοείται κυρίως ως παθητικοποίηση και αποχή του λαϊκού παράγοντα από τις εξελίξεις,  επιχειρείται να διαμορφώσει μια ιδιαίτερη «κατά μόνας» σχέση του θύματος με τον θύτη στο έδαφος μιας προσμονής για την ατομική επιβίωση σε ένα νέο περιβάλλον εντελώς θολών αξιών και προσδοκιών.  Σε ιστορικά οριακές, με την έννοια της  επικινδυνότητας, στιγμές, σαν αυτές που ζούμε ως λαός, δηλαδή ως χώρα, σ΄αυτή τη φάση περισσεύουν οι αναφορές, που συνήθως κανείς τις βρίσκει σε πολεμικά ανακοινωθέντα, για τον προφανή λόγο της αυταρχικής επιβολής μιας άκριτης κοινωνικής πειθάρχησης στην πολιτική που συνδιαμορφώνουν κυβέρνηση – Ε.Ε. – ΔΝΤ.  «Έχουμε πόλεμο», χωρίς αναφορά βέβαια στον κοινωνικό – ταξικό χαρακτήρα και στα πραγματικά στρατόπεδα που αντιπαρατίθενται  μέσα σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής κρίσης,  αλλά ως δήθεν προσκλητήριο για μια εθνική συμπαράταξη όλων απέναντι σε άδηλους εχθρούς και σε συμφέροντα  περίπου αόρατα.  Είναι αυτονόητη, με αυτή την έννοια, η άκρως ευνοϊκή στάση απέναντι στους εφοπλιστές, την εκκλησιαστική περιουσία, τις μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις, τις στρατιές των «πατριωτών» που απέσυραν τις καταθέσεις, στους βεβαιωμένους φοροφυγάδες, στα διαπλεκόμενα Μέσα.

Πώς απαντιέται, όμως, μέσα σ΄αυτό το σχήμα, η τάχιστα διευρυνόμενη συνειδητοποίηση στο λαό ότι οι ευθύνες για τα ελλείμματα και το χρέος, σε ότι αφορούν στη δικιά μας περίπτωση μέσα στη γενικότερη διεθνή συστημική κρίση, έχουν ονοματεπώνυμο, δηλαδή αναφέρονται σε πράξεις και παραλείψεις επί δεκαετίες τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ.; Εδώ η επιχειρούμενη απάντηση είναι πραγματικά το κουμπί για τις εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο γιατί αναφέρεται  στο κομβικό ερώτημα για το αν θα επιβιώσει και θα αναπαραχθεί ο δικομματισμός και τα κόμματα που μέχρι τώρα τον συγκροτούσαν ή θα ανατραπεί αυτό το σκηνικό με τη λαϊκή παρέμβαση και σε προοδευτική κατεύθυνση.

Η απάντηση του αντιπροέδρου, που συμπυκνώνει όλη την θεωρητική – πολιτική και προπαγανδιστική δουλειά που έχει γίνει επί διετία από τα κέντρα των μνημονιακών πολιτικών, είναι η δημιουργία ενοχών μέσα στο κοινωνικό σώμα, η αυτοενοχοποίηση ενός λαού και κάθε μερίδας της κοινωνικής του διαστρωμάτωσης για «το που έφτασε η χώρα».

Αυτό το παιχνίδι των ενοχών λειτουργεί ως υπέδαφος για την αποδοχή μιας πολύ υποδεέστερης ζωής των πολιτών απ΄αυτή που μέχρι τώρα είχαν με πραγματικά «αίμα και δάκρυα» κατακτήσει. Την αποδοχή επίσης ενός πολύ χαμηλότερου επιπέδου προσδοκιών για το μέλλον των παιδιών και της κοινωνίας μας. Μόνο αυτό; Όχι, ο εξουσιαστικός λόγος για τη δημιουργία ενοχών στο λαό έχει ως βασικό στόχο την πολιτική ασυλία των ελίτ, την οικονομική ασυλία των μεγάλων συμφερόντων και την αδιατάρακτη κερδοφορία σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα αυτών των παραγόντων, όπως π.χ. το τραπεζικό σύστημα, που βρίσκονται στην καρδιά των ευθυνών για την κρίση.

Όταν, λοιπόν, ο αντιπρόεδρος λέει  περίπου ότι «εμείς δεν θα θέλαμε, όπως η ανεύθυνη και άφρων αντιπολίτευση να κάνουμε παροχές και εξαγγελίες προς το λαό, είμαστε τρελοί να τα βάζουμε με το λαϊκό κόσμο;», λέει τη μισή αλήθεια, δηλαδή ένα ακόμα μεγάλο ψέμα. Γιατί η προφανής και συνεχιζόμενη επιλογή, έστω κι αν βλέπουν ότι πηγαίνουν με 200 πάνω σε τοίχο, όπως προσφυώς τους είπε μια συνυπεύθυνη βουλευτίνα τους,  για την εκτεταμένη φτωχοποίηση του λαού και την εκποίηση της χώρας, δεν γίνεται εν κενώ αντιμαχόμενων συμφερόντων. Υπαγορεύεται και υπακούει  στη διεθνή και ευρωπαϊκή  στρατηγική του κεφαλαίου για να πληρώσει ο κόσμος της εργασίας την κρίση και να «επιστραφούν» οι κατακτήσεις των πρόσφατων δεκαετιών.

Υπ΄αυτή την έννοια αποκτούν έννοια και περιεχόμενο ακόμη και ακραίες, εμφυλιοπολεμικής έμπνευσης, εκφράσεις για «την αριστερά που δεν πρέπει να δικαιώσει τις Βρυξέλλες, που αναμένουν μια φλεγόμενη Αθήνα», όπως είπε ο Καρατζαφέρης χθες στη Βουλή, για την επανάληψη από πλειάδα υπουργών της άθλιας ρητορικής για «κάποιους που θέλουν νεκρούς» και για «κόμματα – τραμπούκους». Αποκτούν επίσης νόημα οι ακραίες στοχοποιήσεις συνδικαλιστικών στελεχών όταν δεν υπακούουν στη γραφειοκρατική τελετουργία ενσωμάτωσης στις λογικές του μνημονίου.

Επί της ουσίας επιχειρείται, κεκαλυμμένα,  μια πολιτική εκτροπή με κοινοβουλευτικό μανδύα και σε διεθνή – κεντροευρωπαϊκή «συμπαραγωγή». Αυτή είναι η έννοια του πειραματόζωου στην πολιτική της εκδοχή.  Γιατί έχει φανεί ότι τα όρια ενός λαού μπορεί να δοκιμάζονται δεινά από ακραίες αντικοινωνικές πολιτικές που οδηγούν σε απολύσεις, σε μισθούς πείνας και την αφαίρεση δικαιωμάτων και άρα οι διεθνείς και εγχώριοι σωτήρες μετράνε το σφυγμό μιας όλο και πιο εξασθενημένης κοινωνίας, αλλά αυτό δεν τους αρκεί.

Προετοιμάζουν και προετοιμάζονται για τη συγκρότηση αυταρχικών πολιτικών μετώπων και καταστάσεων, πέρασε απαρατήρητη η ρητορεία του Σαμαρά στη Θεσσαλονίκη για «σαρωτική συνταγματική αναθεώρηση», στο βαθμό που γνωρίζουν ή και αισθάνονται μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις ότι η ίδια η κοινωνία μπορεί να γίνει και εξεγερμένη. Να έρθουν στην επιφάνεια άκρως ανατρεπτικές ιδέες και νέοι συσχετισμοί πολιτικών δυνάμεων για ριζοσπαστική διέξοδο από την κρίση του συστήματος με ανοικτή την προοπτική για την υπέρβαση του ίδιου του συστήματος σε ευρύτερη κλίμακα από την εθνική μας αναφορά.

Κυριακάτικη Αυγή, 23.9.2011

Συνέντευξη «Στο Κόκκινο» – 22.9.11

Ένα σχόλιο για όλα αυτά τα απίστευτα και απάνθρωπα που ακούμε από χθες;

Ο στόχος δεν είναι απλώς η άμυνα στα μέτρα ή το να γλιτώσουμε κάποια από αυτά ή το να αλλάξουμε κάποια από αυτά, δηλαδή στόχοι ενδιάμεσοι που μπαίνανε σε προηγούμενες φάσεις   από συνδικάτα και συνδικαλιστικές δυνάμεις . Είναι σαφές πλέον ότι ο μόνος στόχος που μπορεί κάποιος να το συνειδητοποιήσει σαν ποιοτικό βήμα για το λαό και να ξεφύγει από τη μέγγενη της συνολικής πολιτικής εναντίον της εργασίας  είναι η ανατροπή αυτής της πολιτικής  και η ανατροπή της κυβέρνησης.

Εκλογές και νέο πολιτικό σκηνικό δηλαδη.

Σε κάθε περίπτωση ανάπτυξη ενός ρωμαλέου μαζικού πολύμορφου  κινήματος  έτσι ώστε να υπάρξουν ξανά και οι ιστοί αλληλεγγύης μέσα σε μια κατακερματισμένη κοινωνία από την επιχείρηση σοκ και δέος και κοινωνικού αυτοματισμού που ακολουθούν εδώ και 2 χρόνια, άρα μαζικό κίνημα, συνειδητοποίηση του κόσμου με εστίες αλληλεγγύης, με προοδευτική κατεύθυνση στα αιτήματα που υπάρχουν και διαμόρφωση πλέον και των πολιτικών όρων και με εκλογές αλλά και πριν από τις εκλογές ώστε να διαμορφωθεί ο πόλος της εναλλακτικής αριστερής δημοκρατικής πρότασης. Απέναντι στον πόλο των μνημονιακών και των πολιτικών μνημονιακών δυνάμεων   και απέναντι στον πόλο γύρω απ τη ΝΔ που έχει γίνει πλέον πάρα πολύ φανερό, όχι μόνο προγραμματικά ότι συμπλέει στα κεντρικά ζητήματα που έχουν τεθεί  μέσω του μνημονίου για τη χώρα. Ενδεχομένως θέλουν αν είναι ειλικρινείς, καλά κάνουν, για το τι θα ακολουθήσει εάν επρόκειτο να έρθουν αυτοί στην κυβέρνηση  στο πλαίσιο μιας δικομματικής εναλλαγής, πλην όμως, ούτε  προσχηματικά δεν αναφέρονται και δεν ενθαρρύνουν  τα μαζικά αυτόνομα πολύμορφα κινήματα των εργαζομένων της νεολαίας κτλ

Αυτή είναι λοιπόν η πολιτική δουλειά που καλείται να φέρει εις πέρας  η αριστερά και αυτός ο αντιμνημονιακός πόλος. Ήθελα όμως και το σχόλιο σας για δύο σημερινές δηλώσεις κορυφαίων της κυβέρνησης. Χθες κανείς δε θέλησε να πάρει το άχθος να ανακοινώσει τα μέτρα αυτά και να τον συνοδεύει στο διηνεκές η στάμπα αυτή, σήμερα όμως είχαμε δηλώσεις από τους δύο αντιπροέδρους. Ο μεν κ. Πάγκαλος είπε ότι θα καταργηθούν συνολικά 70.000 θέσεις εργασίας από επιχειρήσεις του δημοσίου, ο δε κ. Βενιζέλος είπε ότι η κρίση δεν είναι η περικοπή των μισθών και των συντάξεων που νομίζει ο κόσμος, κρίση θα είναι η Αργεντινή του 2000 δηλαδή η πλήρης διάλυση της οικονομίας του κοινωνικού ιστού  και της παραγωγικής βάσης της χώρας.

Οι δυο αντιπρόεδροι ανταγωνίζονται, πρώτος ο κ. Πάγκαλος είναι αλήθεια στην αρχή αυτής της ιστορικής φάσης  που διανύουμε  είχε βγει με ένα τέτοιο στυλ,  συναγωνίζονται πλέον σε μια τρομολαγνία, καταστροφολογία σε μια πολιτική σοκ. Σε μια πολιτική φόβου, ομηρίας  και σε μια πολιτική επίσης ενοχών, ενοχοποίησης, αυτοενοχοποίησης για το λαό, έτσι ώστε να μην υπάρχουν αντιδράσεις και να περάσουν τα απίστευτα αυτά μέτρα. Οι λόγοι τους είναι  υποδείγματα πολιτικού κυνισμού και η ρητορική τους θα μείνει στην ιστορία ακριβώς γιατί εμπεριέχει, σε πολύ μεγάλες δόσεις μάλιστα, αυτό το μήνυμα, αυτό το σήμα φόβου για την κοινωνία ότι έρχονται και πολύ χειρότερα. Στις  7 ή 8 φορές ήδη που έχουν πει ότι  σώζουν την Ελλάδα, κάθε φορά αναφέρονται στο επόμενο, δηλαδή στα πιο άσχημα που μπορούν να έρθουν.  Αυτή η διαδικασία ενοχοποίησης της ίδιας της κοινωνίας και του λαού τους βγάζει έξω από το κάδρο των πολιτικών εξελίξεων, τους βάζει στο περιθώριο και αν θέλετε στα απορρίμματα της ιστορίας  σε αυτή τη φάση και πλέον πρέπει να δημιουργηθεί ένα μέτωπο με όλες τις ριζοσπαστικές δυνάμεις, τις  λαϊκές δυνάμεις , τη νεολαία για να αντισταθούν , για να διαμορφώσουμε μια ρωμαλέα εναλλακτική πλειοψηφική πρόταση που αυτό το φόβο και το σκοτάδι στις εξελίξεις θα το διαλύσει  και πρέπει αυτό να γίνει πάρα πολύ γρήγορα. Να είστε σίγουροι γι’ αυτό.

Πολιτική σήψη και παρακμή

Ζούμε στιγμές επικίνδυνες, με την πραγματική σημασία της λέξης, καθώς βιώνουμε τα πιο έντονα παρακμιακά φαινόμενα μιας σύγχρονης Πομπηίας του δικομματικού πολιτικού συστήματος. Ο, εμφυλιοπολεμικών τόνων, λόγος κυβερνητικών στελεχών και λειτουργών των μίντια συνιστά στην καλύτερη περίπτωση μια προσπάθεια συνειδητού αποπροσανατολισμού από την ουσιαστική αντιπαράθεση στο έδαφος των ανάλγητων πολιτικών  που ψηφίζονται και επιχειρείται να εφαρμοστούν.

Είναι ταυτόχρονα, αυτή η άθλια, γεμάτη ψέματα και οριακά εκφοβιστική, ρητορεία μια πρόκληση προς την κοινωνία για να προκληθούν αλλεπάλληλα σοκ, για να συντηρηθούν «αυτόματοι» κοινωνικοί ανταγωνισμοί, για να συντριβούν οι εστίες  πολιτικής σύγκλισης και κοινωνικής αλληλεγγύης.

Είναι, τέλος άκρως επικίνδυνη  αυτή η εμφυλιοπολεμική ρητορεία γιατί αποτελεί τη μήτρα  για τη στήριξη του δικομματισμού και του παραπαίοντος πολιτικού του προσωπικού ως ακραίου νεοφιλελεύθερου  και «εθνοσωτήριου» πυλώνα που θα επιχειρήσει να εκφράσει μεσομακροπρόθεσμα με όρους τυπικής κοινοβουλευτικής εξουσίας τα πιο στενά και σημαντικά συμφέροντα των δυνάμεων του κεφαλαίου με ανυπολόγιστο τίμημα για τις δυνάμεις της εργασίας.

Αντί να ζητάνε κάθε μέρα συγνώμη, αντί να κρύβουν το πρόσωπό τους μπροστά  στα απίστευτα νούμερα της επίσημης ύφεσης, της επίσημης ανεργίας και των επίσημων και ανεπίσημων λουκέτων στα μαγαζιά, αντί να συνομολογούν,  ως υπόθεση εργασίας μπορεί κανείς πλέον να το αναφέρει, την ανάγκη ριζικής στροφής στη μέχρι τώρα στρατηγική και πολιτική των μνημονίων, αντί έστω ως ένδειξη αδυναμίας και αποδοχής του «λάθους» να προκηρύξουν άμεσα εκλογές, έχουν ξεχυθεί στους δρόμους και στα «βήματα» της Βουλής, των καναλιών, της ΔΕΘ και επιχειρηματολογούν ανενδοίαστα υπέρ του δήθεν μονόδρομου της πολιτικής τους, επιβάλλοντας, ταυτόχρονα, συνεχώς, νέα πακέτα με άκρως οδυνηρές κοινωνικές επιπτώσεις για το λαό.

Μέτρα και αλλαγές που όλοι πλέον γνωρίζουν και συνομολογούν ότι δεν οδηγούν στη θεραπεία, αλλά στην όξυνση ακόμα και των, όποιων, υπαρκτών προβλημάτων για το έλλειμμα και τη διαχείριση του χρέους. Επίσης, πλέον, όλοι αντιλαμβάνονται, ότι τόσο η εμμονή της κυβέρνησης Παπανδρέου-Βενιζέλου, όσο και η απαίτηση  για άτεγκτη  εφαρμογή των «υπεσχημένων» που πιεστικά διατυπώνεται – ανά δόση – από την ηγεσία της Ε.Ε., συνιστούν  μια ευθεία ομολογία για το ότι  τα οικονομικά μέτρα και οι «διαρθρωτικές αλλαγές» αποτελούν πολιτική έκφραση της θετικής προκατάληψης για να ευνοηθούν, σε συνθήκες κρίσης, τα μεγάλα εγχώρια και τα διεθνή – ευρωπαϊκά οικονομικά συμφέροντα.

Επί ενάμιση χρόνο και πλέον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ηγεσία της Ν.Δ., που γι αυτό το θέμα «δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της», αρνούνται  την αναγνώριση ενός γεγονότος, δηλαδή ότι το χρέος της χώρας  δεν είναι διαχειρίσιμο Αγνοούν, συνειδητά, ακριβώς επειδή αναδεικνύει και τις ιστορικές ευθύνες των δικών τους διαχρονικών, κυβερνητικών οικονομικών επιλογών, ότι μεγάλο μέρος  του χρέους είναι επαχθές. Αποσιωπούν, επίσης, ότι το «ελληνικό πρόβλημα» με τις όποιες ιδιαιτερότητές του δεν αποτελεί παρά μία πλευρά του πολύ οξυμένου και του πολύ σύνθετου προβλήματος της κρίσης των ευρωπαϊκών χωρών μέσα σε συνθήκες παρατεινόμενης, συστημικής, διεθνούς κρίσης.

Έθεσαν λοιπόν, αξιωματικά, έξω από την ατζέντα οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης, αλλά και πλαισίου δυνατής διεθνούς συνεργασίας, το κεντρικό ζήτημα, που πράγματι θα συνιστούσε «κόκκινη γραμμή»,   της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και της ριζικής αναδιαμόρφωσης της αρχιτεκτονικής της Ε.Ε., με ισχυρό κοινωνικό πρόσημο, αντί της συνειδητής υποταγής στις αντικοινωνικές επιταγές των αγορών και των οίκων που τις «μεταφράζουν πολιτικά» σε προγράμματα «αυτοσυγκράτησης», δηλαδή διαρκούς λιτότητας, οι σημερινές πολιτικές ελίτ ιδιαίτερα του κεντροευρωπαϊκού άξονα της ευρωζώνης.

Χωρίς αυτή την καθαρή οριοθέτηση, που θα δημιουργούσε έγκαιρα μια θετική κίνηση προοδευτικής αλληλεγγύης και εναλλακτικής προοπτικής ως προς τις προτεινόμενες, ηγεμονικές σήμερα ακόμη, πολιτικές, είναι σαφές, γιατί π.χ.η περίφημη απόφαση της 21^ης Ιουλίου, για την οποία αναιδώς θριαμβολόγησε ο έλληνας πρωθυπουργός, δεν επρόκειτο και δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ακριβώς γιατί μόνο εμμέσως και αισχυντηλά, μόνο σε ελάχιστο ποσοστό και με πλήρη αδυναμία συνεννόησης των οικονομικών παραγόντων και συντελεστών που θα την υλοποιούσαν, τέθηκαν πλευρές ενός –με το αζημίωτο- «κουρέματος». Έτσι, τώρα, η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση που ζητάει όλο και πιο χλιαρά μια «άλλη χημεία» για τα μέτρα ενώ εγκρίνει την πλειοψηφία των μέτρων και των νομοσχεδίων που φέρνει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, οδηγούνται στην εφαρμογή όλο και πιο ανάλγητων οικονομικών μέτρων και ενσωματώνονται, για να τα υπερασπίσουν, σε μια πρωτοφανής ακροδεξιάς έμπνευσης ιδεολογική μετάλλαξη με σαφές αντιαριστερό και πολύ-πολύ θολό πρόσημο, κυριολεκτικά προσχηματικό, για τυπική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Έχοντας, πλέον, αποχωρήσει από τις γραμμές της υπεράσπισης του Συντάγματος «δείχνουν» ως ηττημένους εκ προοιμίου όσους υπερασπίζονται την τήρησή του, ανάμεσά τους στοχοποιούν τις δυνάμεις της Αριστεράς, μιλάνε για γραμμή Μαζινό, ενώ οι ίδιοι προβάρουν τα ρούχα των διοικητών των πάντσερ, που έρχονται να σώσουν (!) την πατρίδα μέσω Αρδενών.

Κυριακάτικη Αυγή, 9.9.2011