Εκλογικό αποτέλεσμα 17ης Ιουνίου 2012

Μήνυμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρα για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου 2012:

Ειρηνική επανάσταση

Μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγεται αυτές τις μέρες ότι αν νικήσουμε, θα γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες όλο το συμβάν που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό που σήμερα δεν μπορεί όμως να εκτιμηθεί είναι τα πόσα βιβλία θα χρειάζονταν για να γραφτούν οι εμπειρίες, οι απίστευτες εμπειρίες που αποκομίσαμε από τη στενή και μαζική επαφή με τους πολίτες σ’ αυτή την πρωτοφανή, σε χρονική διάρκεια και όχι μόνο, διπλή προεκλογική περίοδο.

Δεν είναι μόνο η εναγώνια κατάθεση και απαρίθμηση των ελλείψεων και των αναγκών, όλων αυτών, δηλαδή, των στοιχείων που συγκροτούν το σημερινό σκληρό «κοινωνικό ζήτημα» στη χώρα μας. Δεν είναι μόνο, επίσης, ο αυθεντικός πολιτικός λόγος, οι άψογα διαρθρωμένες σκέψεις και προτάσεις που κατατέθηκαν μέσα σ’ ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον ταξικότητας στην κοινωνία μας. Σε όλους τους χώρους δουλειάς και στις τοπικές λαϊκές συνελεύσεις ήταν παρόντα τα παραπάνω στοιχεία.

Είναι, όμως, κυρίως, αυτό το στοιχείο που κληροδοτεί τον νέο ριζοσπαστισμό στη νέα μεταπολίτευση που ήδη διανύουμε, είναι το στοιχείο που αναδείχθηκε αδρά μέσα από τα πρόσωπα των χιλιάδων ανθρώπων που επικοινωνήσαμε. Ένα χαμόγελο ελπίδας, ένα κοίταγμα βαθιά στα μάτια, μια αποστροφή στην ατομική κατάθλιψη, μια νέα επένδυση στη στάση ζωής του καθένα, μέσα σε αλληλέγγυες και συλλογικές διεργασίες. Είναι το κληροδότημα των πλατειών που πριν δεκατρείς μήνες άρχισαν να γεμίζουν σε όλη την Ελλάδα.

Αυτό το στοιχείο που διαμορφώνει μία νέα αισθητική και πολιτισμική διάσταση στο πρόταγμα της πολιτικής συμμετοχής αποτέλεσε το κύριο συγκρουσιακό στοιχείο με την «πολιτική του καναπέ», με τη μιντιοκρατία, την καθεστική διάθεση για ισοπέδωση και χειραγώγηση των πάντων, εντέλει με τις ίδιες μνημονιακές πολιτικές, που η εφαρμογή τους προϋπόθετε την ηγεμονία όλων των παραπάνω «όπλων» του μιντιακού καρτέλ πάνω στις ψυχές, τα πρόσωπα, την ψυχολογία των ανθρώπων – πολιτών.

Το αίσθημα που αποκομίζει κανείς αβίαστα μέσα από αυτήν την κοινωνική γείωση σε επαφή τόσο με τους πολίτες της μισθωτής εργασίας, όσο και με τις οικογένειες που ως σύνολο δέχονται τις βαριές συνέπειες της ανεργίας και της διαδικασίας φτωχοποίησης, είναι απολύτως πολιτικό και διαμορφώνει ριζοσπαστικές συνειδήσεις που υπερβαίνουν οποιαδήποτε επιχειρούμενη διαδικασία χειραγώγησης μέσω του φόβου. Η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ αποκρυσταλλώνει αυτή την ισχυρή αλλαγή της μαζικής συνείδησης και οριοθετεί μια θετική και ελπιδοφόρα υπέρβαση του μεταπολιτευτικού κομματικού δίπολου, κάνοντάς το ταυτόχρονα αποκρουστικό και απορριπτέο ως επικίνδυνο.

Οι μάσκες πραγματικά έπεσαν. Ιδιαίτερα ο Σαμαράς και βέβαια συνολικά το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ υπό τον Βενιζέλο φαίνονται στα μάτια και στις ψυχές του κόσμου ως εχθροί για το μέλλον και την αξιοπρέπεια των πολιτών. Όπως απαξίωσαν και δεν κατάλαβαν τίποτα από το μαζικό κίνημα που μήνες κυοφορούσε αυτές τις δομικές αλλαγές στην πολιτική και εκλογική συμπεριφορά των ανθρώπων, έτσι επέμεναν και επιμένουν μέχρι και σήμερα σε μια από τα πάνω εισαγγελικού τύπου πολιτική για να διορθώσουν έναν λαό που πλέον τους αποστρέφεται μαζικά.

Η ακροδεξιά ατζέντα και συμπεριφορά του Σαμαρά, πέραν από διχαστική και επικίνδυνη από κάθε άποψη για το μέλλον του τόπου, αποδεικνύεται και απολύτως άσφαιρη επικοινωνιακά στον βαθμό που επένδυσε απροκάλυπτα στον στόχο να αποδεχτεί ο κόσμος τον βιασμό και την καταστροφή του για να μείνει ο πολίτης «ασφαλής» και μόνος – έρμαιο και όμηρος στην κοινωνική λαίλαπα των μνημονιακών επιλογών.

Όταν μάλιστα επιχειρήθηκε να επενδυθεί αυτή η πολιτική του εκφοβισμού με το σενάριο της ευρωπαϊκής απομόνωσης της χώρας και της συνεπαγόμενης προσωπικής εξαθλίωσης ως κεντρικό διακύβευμα των εκλογών, τότε πράγματι η αποκάλυψη του αποκρουστικού προσώπου της πολιτικής του μνημονιακού μπλοκ έγινε τέλεια. Βήμα με το βήμα, σε κάθε επεισόδιο αυτής της μακρόχρονης, αλλά και εξαιρετικά πυκνής πολιτικής περιόδου, έγινε η αποδόμηση σε μαζική κλίμακα των στρατηγικών που είχαν επιλέξει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Ταυτόχρονα, οικοδομήθηκε μαζί με τον λαό, με βάση τις ανάγκες και το κεντρικό αίτημα για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας, η εναλλακτική στρατηγική της ελπίδας που την εκφράζει σήμερα -και ως επιλογή για την κάλπη- η δική μας παράταξη.

Είναι τόσο δυνατό αυτό το ποτάμι που δείχνει τον δρόμο στις εξελίξεις μέσα στη νέα μεταπολίτευση, που δεν μπορεί παρά να αφουγκραστούν τη δύναμη και τα πιστεύω του οι ηγεσίες άλλων κομμάτων της Αριστεράς που ηθελημένα εδώ και καιρό αποστρέφουν το βλέμμα από αυτή την κεντρική διεργασία που αναδιαμορφώνει τους πολιτικούς συσχετισμούς σήμερα στην Ελλάδα και αύριο σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όταν ισχυριζόμαστε, λοιπόν, ότι ο λαός θα σφραγίσει τις εξελίξεις με το σημερινό αποτέλεσμα της κάλπης, ανοίγουμε την πόρτα για τη συμμετοχή και τη συνδιαμόρφωση αυτών των εξελίξεων με την ενεργητική παρουσία και όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Η εμμονή μας αυτή, αν και σήμερα είναι έξω από κάθε συζήτηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ έχει κατακτήσει την ηγεμονία μέσα στον χώρο της Αριστεράς, είναι ακόμα ένα στοιχείο φερεγγυότητας που καθιστά ρεαλιστικό το σχέδιο και αποτελεσματική τη διακυβέρνηση από αύριο μέσα από ένα μπλοκ «ισχυρής εντολής», ιδιαίτερα προς τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Κυριακάτικη Αυγή, 17 Ιουνίου 2012

Advertisement

Συνέντευξη “Στο Κόκκινο 105,5″

Ακούστε τη συνέντευξη εδώ:

http://stokokkino.gr/syneidita-akrodeksia-i-nd/view

Συζήτηση για τα φαινόμενα πολιτικής βίας

O Νίκος Βούτσης με τον Χρήστο Χωμενίδη και την Άννα Νταλάρα συζητούν στην εκπομπή Hangout για τα φαινόμενα πολιτικής βίας. Συντονίζει ο Πάσχος Μανδραβέλης.

Ο μονόδρομος έγινε δρόμος για την κόλαση

Η προοδευτική διέξοδος από την κρίση σε ευρωπαϊκή κλίμακα θα αποτρέψει και τον κίνδυνο ανθρωπιστικής καταστροφής, που είναι ο μόνος πραγματικός κίνδυνος που θα πρέπει να φοβάται ο Ελληνας πολίτης.

Αποτελεί παραδοξολογία όσων δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται σήμερα στην κοινωνία μας το να ρωτάνε υποκριτικά τον ΣΥΡΙΖΑ για το κατά πόσο προτίθεται να εκβιάσει την Ευρώπη και αν ρισκάρει την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Επί δυόμισι χρόνια είχαμε θέσει τα ζητήματα που αφορούν σε μια άλλη στρατηγική αντιμετώπισης των κρίσεων χρέους στην Ευρωζώνη και όλοι οι άλλοι κώφευαν και κινδυνολογούσαν. Ο περίφημος μονόδρομος των αδιέξοδων μνημονιακών πολιτικών έχει πλέον γίνει ο δρόμος προς την κόλαση για τους δοκιμαζόμενους λαούς. Κανείς δεν τολμάει διεθνώς και στη χώρα μας να υποστηρίξει πλέον ότι αποτελεί μονόδρομο, πόσω μάλλον ότι οδηγεί σε λύση για τις χώρες που τον εφαρμόζουν.

Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν οι εγχώριες μνημονιακές δυνάμεις, που έχουν προγραμματικά συστρατευτεί, ότι διεξάγεται πλέον ανοικτά και με αυξητική τάση αντιπαράθεσης μια σκληρή σύγκρουση, ένας κοινωνικός και οικονομικός πόλεμος που θα κρίνει και την ίδια την υπόσταση, την αρχιτεκτονική και το μέλλον της Ευρωζώνης και του ευρώ.

Μέσα σ’ αυτή την αντιπαράθεση, που απασχολεί πλέον και όλα τα διεθνή οικονομικά -και όχι μόνον- κέντρα, αναδεικνύονται προτάσεις και πολιτικές για τις οποίες ο εγχώριος δικομματισμός δεν έχει να αντιπαραθέσει παρά μόνο την «αυστηρή τήρηση των δεσμεύσεων της χώρας!».

Το περίφημο οπλοστάσιο των διαδοχικών διαπραγματεύσεων σε βάρος και στην πλάτη του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού δεν περιείχε ως «εθνική» στρατηγική ούτε τον φόρο επί των διεθνών χρηματιστηριακών συναλλαγών ούτε τον διαφορετικό ρόλο της Eυρωπαϊκής Kεντρικής Tράπεζας για τον δανεισμό κατευθείαν των χωρών με μικρό επιτόκιο, ούτε τα ειδικά προγράμματα σύγκλισης και ανάπτυξης και επένδυσης στις υποδομές, ούτε βέβαια τα ευρωομόλογα ως ελάχιστη αλληλέγγυα πράξη για την εγγύηση των χρεών του Νότου.

Δεν πρόκειται λοιπόν για κανέναν εκβιασμό, ούτε βέβαια για ιδιότυπο «τσαμπουκά» το να επιδιώξει η νέα ελληνική προοδευτική κυβέρνηση την ακύρωση μνημονιακών επιλογών που οδήγησαν σε ένα απίστευτο υφεσιακό περιβάλλον και βέβαια την επαναδιαπραγμάτευση του βιώσιμου μέρους των χρεών μέσα σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο με κυρίαρχες τις επιλογές της άλλης στρατηγικής που προαναφέραμε.

Οταν ο Ρομάνο Πρόντι και άλλοι πολλοί γνωρίζουν τις δομικές αδυναμίες και τα ιδιαίτερα συμφέροντα που οδηγούν σε κατάρρευση την Ευρωζώνη, προειδοποιούν για το μεγάλο ντόμινο δυσθεώρητου οικονομικού βάρους που θα ακολουθήσει τον εξαναγκασμό οποιασδήποτε χώρας για αποχώρηση από την Ευρωζώνη, θέτει το διακύβευμα της σύγκρουσης που διεξάγεται σε πραγματική βάση.

Η προοδευτική διέξοδος από την κρίση σε ευρωπαϊκή κλίμακα θα αποτρέψει και τον κίνδυνο ανθρωπιστικής καταστροφής, που είναι ο μόνος πραγματικός κίνδυνος που θα πρέπει να φοβάται ο Ελληνας πολίτης.

Έθνος, 1 Ιουνίου 2012