A΄ ΑΘΗΝΑΣ: Ο λόγος της αριστεράς σε νέα ακροατήρια

Tου
Νίκου Βούτση*

«Δεν υπάρχει αυθεντική αντανάκλαση και αντιστοιχία των κοινωνικών διεργασιών με τις πολιτικές εξελίξεις και εν τέλει με τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού».  Αυτή η έκφραση και άλλες με το ίδιο νόημα υπήρχαν πάντοτε, διαχρονικά θα έλεγε κανείς, από το ’74 μέχρι το ’86, μέσα στα ντοκουμέντα, τις εκλογικές διακηρύξεις, αλλά και – κυρίως – στους εκλογικούς απολογισμούς του κόμματός μας, του Κ.Κ.Ε. Εσωτερικού.
Η παραπάνω εκτίμηση ήταν πραγματική, στο βαθμό που οι στρεβλώσεις του δικομματικού συστήματος, τα πλαστά διλήμματα και οι διαδοχικοί εκλογικοί νόμοι, εξυπηρετούσαν ακριβώς αυτή την ανάγκη, δηλαδή να χάνονται και να ενσωματώνονται οι κοινωνικές – ταξικές διεργασίες της κάθε περιόδου μέσα στο χωνευτήρι της ρητορείας  και των πελατειακών μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Βεβαίως, η διαχείριση αυτής της εκτίμησης αρκετές φορές  χρησιμοποιούνταν ως βάλσαμο και ως άλλοθι  για μικρά εκλογικά ποσοστά της αριστεράς, χωρίς ποτέ να βρούμε εκείνες τις λύσεις και στα μετέπειτα χρόνια της επικράτησης των ιδιωτικών μίντια, ώστε να σπάσει αυτό το τείχος που «αλλοίωνε» τη ψήφο των εργαζομένων.
Το μικρό διάλειμμα του ’88-’89 με το ενωτικό πείραμα του τότε ΣΥΝ ολοκλήρωσε γρήγορα τη δυναμική του, καθώς υπονομεύτηκε από την ίδια τη φερεγγυότητα και τη συνοχή του σχήματος με αποτέλεσμα να καταλήξει σε ένα νέο εικοσαετή εμφύλιο ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς.

Νέα κατάσταση, νέα ακροατήρια

Σήμερα, καθώς βιώνουμε τον τρίτο χρόνο της κρίσης, τα πράγματα είναι διαφορετικά, πολύ διαφορετικά και πολύ ενθαρρυντικά ως προς το κεντρικό αυτό ζήτημα για τη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών. Υπάρχουν και αντέχουν μεγάλα ακροατήρια και εκατοντάδες χιλιάδες εν δυνάμει ψηφοφόρων της αριστεράς, που προέρχονται, σε ευθεία αντανάκλαση, μέσα από το καμίνι του κοινωνικο-ταξικού πολέμου που διεξάγεται εν ονόματι και για την υπέρβαση της κρίσης. Δοκιμάζονται στερεότυπα και ιστορικότητες  που παραδοσιακά διαμόρφωναν την ψήφο ολόκληρων οικογενειών και περιφερειών από τον εμφύλιο κιόλας μέχρι σήμερα, δοκιμάζονται και τροποποιούνται οι πολλαπλές δεσμεύσεις που είχε οικοδομήσει το πελατειακό κράτος υπό τη σκέπη του πολύχρονου δικομματισμού από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Την τάση αυτή οι αστικές δυνάμεις βολεύονται να την ονομάζουν «τιμωρητική ψήφο» και επιχειρούν μέσω και των δημοσκοπήσεων να την αντιδιαστείλουν  με μια δήθεν άλλη τάση «αναζήτησης της εναλλακτικής πρότασης μέσα από την ευθύνη για την πορεία και το μέλλον της χώρας». Προφανώς, αυτή η προπαγάνδα  εντάσσεται οργανικά στην απέλπιδα προσπάθεια διάρρηξης της τομής ανάμεσα σε μνημονιακές-αντιμνημονιακές δυνάμεις με στόχο την αποενοχοποίηση του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και των δορυφορικών τους σχημάτων.

Η ώρα της αριστεράς

Το όλο και πιο μεγάλο ακροατήριο της δικιάς μας, της ριζοσπαστικής αριστεράς αντιλαμβάνεται ότι στοιχείο που απελευθερώνει το παραπαίον πολιτικό σύστημα, αποτελεί η σημερινή πρωτοφανής δυνατότητα να μετατραπεί η κοινωνική πλειοψηφία που διαμορφώθηκε μέσα από τους αγώνες για την ανατροπή του μνημονίου σε προοδευτική πολιτική πλειοψηφία. Ότι, επίσης, αυτή η δυνατότητα ανοίγει δρόμους και επικοινωνεί με αντίστοιχες διεργασίες μέσα στις άγρια πληττόμενες από τις πολιτικές λιτότητας κοινωνίες των ευρωπαϊκών χωρών. Με αυτή την έννοια είναι σωστό να λέμε ότι «ήρθε η ώρα της αριστεράς»  και για τον ρεαλισμό που έχει η διαμόρφωση και προβολή εναλλακτικής αριστερής πρότασης για την κρίση ακόμα και στο επίπεδο της διακυβέρνησης.
Ας ελπίσουμε ότι η εντολή του κόσμου της αριστεράς και των ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων στις 6 του Μάη θα είναι τέτοια που αυτά, τα παραπάνω, τα αυτονόητα, θα τα αντιληφθεί και η ηγεσία του ΚΚΕ. Γιατί «οι καιροί ου μενετοί» και γιατί τα σημερινά μεγάλα ακροατήρια απαιτούν να μη διαψευστούν για μια ακόμη φορά.

* Ο Νίκος Βούτσης είναι υποψήφιος βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στην Α΄ Αθήνας.

Η Εποχή

29/4/2012

Advertisement

ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

του Ν. Βούτση

Υποψηφίου στην Α΄ Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ

Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο

 

 

Παραδοσιακές συνοικίες στην Αθήνα και το κέντρο έχουν αδειάσει στα χρόνια της πλαστής ευμάρειας, η μισή Α΄Αθήνας έχει μετακομίσει στην Ανατολική και Βόρεια Αττική και τα Νότια προάστια.  Μέσα σ΄αυτό το «κενό ζωής»,  που επιτάθηκε από τη μεταφορά εκτός κέντρου υπουργείων, πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και δημόσιων υπηρεσιών, αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται φαινόμενα υπερσυσσώρευσης μεταναστευτικού πληθυσμού που τον εκμεταλλεύονται άγρια και ταυτόχρονα αποτελεί ένα πεδίο δραστηριοποίησης εγκληματικών συμμοριών που οργανώνουν  λαθρεμπόριο και παραεμπόριο ειδών,  εμπόριο ναρκωτικών,  τράφικινγκ ενηλίκων και ανηλίκων γυναικών.  Ταυτόχρονα, αναπτύσσονται και  δίκτυα real estate  για το απάνθρωπο στοίβαγμα ανθρώπων ή και για την τεχνική απαξίωση κατοικίας και γης  με σκοπό  την αγορά και τη μελλοντική μετατροπή ακινήτων  σε «loft» διαμερίσματα, όταν «αδειάσουν» οι γειτονιές.

 

Όλες οι σοβαρές μελέτες και αναλύσεις ιδρυμάτων, πολεοδόμων, έγκυρων θεσμών, ακόμα και οι αναλύσεις της ΕΥΠ κατατείνουν στην παραπάνω διαπίστωση και έχουν προταθεί πολύ συγκεκριμένες στρατηγικές  για να αντιστραφεί αυτή η τάση με επίκεντρο μια πολιτική ενθάρρυνσης και οργάνωσης της μαζικής επανακατοίκησης της πόλης.  Ακόμα και το ρυθμιστικό σχέδιο που προτάθηκε προ μηνών και ουσιαστικά μπήκε στις καλένδες από την παρούσα κυβέρνηση στο όνομα άλλων πολιτικών για την δήθεν ανάπτυξη με όρους fast truck, έθετε αυτά τα ζητήματα και εισηγούνταν πολιτικές μέσα στο δημόσιο διάλογο που ήδη είχε εξελιχθεί με αφορμή και τις προ έτους δημοτικές εκλογές.

 

Η ανασυγκρότηση μιας πρωτεύουσας  στην οποία θα διατηρείται ο παραδοσιακός παραγωγικός της ιστός, θα προσφέρεται φτηνή στέγη μετά από συντήρηση και ανακατασκευή όπου χρειάζεται, θα υπάρχουν εγγυήσεις για την ειρηνική, πολυπολιτισμική συμβίωση και ταυτότητα της πόλης, αποτελεί μια στρατηγική ρεαλιστική μέσα στην κρίση. Η αστυνόμευση για την πρόληψη και καταστολή εγκληματικών ενεργειών ήταν και είναι μία υποχρέωση της πολιτείας, δεν πρέπει όμως  να θεωρείται και δεν είναι μονόδρομος , πόσο μάλλον δεν μπορεί να είναι μια τακτική και συγκυριακή πολιτική για τη δημιουργία εντυπώσεων και για την ανάπτυξη ξενοφοβικών αισθημάτων με θύματα τη μεγάλη μάζα των μεταναστών – εργατών και των οικογενειών τους. Σ΄αυτή τη λογική, δυστυχώς, εντάσσεται και η ρητορική περί στρατοπέδων κράτησης που βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με τα κέντρα στήριξης και υγιεινής που προβλέπει η Ε.Ε.

 

Η εγκληματική συνυπογραφή της Ελλάδας στη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ, όπως αναγνωρίζεται απ΄όλους τώρα ως τέτοια, καθιστά τη χώρα μας ένα ιδιότυπο τείχος για την αποτροπή εισόδου προς την υπόλοιπη Ευρώπη των αυξανόμενων μεταναστευτικών ροών από την Ανατολή  και από χώρες της Βόρειας Αφρικής.  Πέραν του προβλήματος, που σε συνθήκες κρίσης δημιουργείται στη χώρα και των πολλαπλών προβλημάτων που δημιουργούνται στους ίδιους τους ανθρώπους που ψάχνουν για ψωμί, γη και ειρήνη, είναι φανερή η μέγιστη υποκρισία και ο φαρισαϊσμός των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που διαφεντεύουν σήμερα την Ευρώπη. Γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να αναλάβουν το μεγάλο μερίδιο που τους αντιστοιχεί για την απορρόφηση αυτών των μεταναστευτικών ροών στη σύγχρονη εποχή, καθώς μάλιστα διαχρονικά το σύνολο του «ανεπτυγμένου κόσμου» μέσω πολλαπλών επεμβάσεων και των απίστευτων οικονομικών ανισοτήτων που έχει επιβάλλει, έχει ιστορική ευθύνη για την κατάσταση που δημιουργείται.

FREE SUNDAY, 29/4/2012

 

Στο τσεπάκι τους (Red Notebook, 28.4.12)

Κήπος με μαργαριτάρια εκφράσεων απαισιοδοξίας, βαθιάς υποτίμησης και απαξίωσης του λαϊκού παράγοντα και των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς. Αυτή την εικόνα έδωσε η επίσημη διακαναλική συνέντευξη της Παπαρήγα στο Ζάππειο. Πολλές φορές ακούσαμε ότι «δεν θα μας βάλουν στο τσεπάκι τους», ότι «δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους», ότι «ο λαός δεν έχει ελπίδα», ότι δεν ήταν λαϊκές εξεγέρσεις τα κινήματα που σάρωσαν, με βαρύ κόστος αίματος, πέρσι τη Βόρεια Αφρική, ότι τα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα της Ευρώπης βρίσκονται συλλήβδην σε ανυποληψία επειδή είχαν ενωτικές πολιτικές και πρακτικές, ότι, δήθεν, σε εργατικά κέντρα και δήμους διχάζουν το κίνημα οι άλλες δυνάμεις της Αριστεράς.

Αυτά και άλλα πολλά, απολύτως αμήχανα, και εντελώς έξω από την ιστορικότητα της φάσης που διανύουμε και την επείγουσα ανάγκη να δώσουν ελπίδα και διέξοδο τα αριστερά κόμματα στους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που υποφέρουν. Που ψάχνονται ζαλισμένοι, αποδεσμευμένοι όμως θετικά από τις διαχρονικές εκλογικές τους δεσμεύσεις, και υποψιασμένοι για μια διέξοδο προς τα αριστερά σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Όλα τα παραπάνω, μέσα στο φόντο της βεβαιότητας που εμπεριέχει η δήλωση «όταν πάρουμε εμείς την εντολή θα την παραδώσουμε αμέσως, γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτα μια λεγόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς». Από πού ξεκινάει, άραγε, αυτή η βεβαιότητα που θεωρεί νομοτελειακή την αδυναμία για μια ριζοσπαστική διακυβέρνηση ανατροπής των μνημονιακών δεσμεύσεων και συνεπειών;

Το άκουσα δύο μέρες πριν στον ΑΝΤ1 από τον Παφίλη – που, τουλάχιστον αυτός, ούτε ειρωνεύεται ούτε βρίζει. Εκεί στήριξε ο Παφίλης όλη του την επιχειρηματολογία: στο ότι ο λαός είναι στην μειοψηφία, στο ότι δεν υπάρχει λαϊκή κοινωνική πλειοψηφία, άρα οποιαδήποτε προοδευτική πολιτική λύση θα ήταν στον αέρα, έκθετη και αναλώσιμη στις ηγεμονεύουσες δυνάμεις των αγορών.

Εκεί, λοιπόν, είναι το μέγιστο πρόβλημα της ηγεσίας του ΚΚΕ. Δηλαδή στην, για μια ακόμα φορά, βαθιά υποτίμηση του κοινωνικού παράγοντα που έχει διαμορφώσει σε όλη την Ελλάδα εδώ και μήνες, με τομή τα κινήματα των πλατειών, μια σαφή, σαφέστατη, προοδευτική κοινωνική πλειοψηφία μέσα σ’ έναν απίστευτα σκληρό κοινωνικό-ταξικό πόλεμο, που διεξάγεται στο όνομα και με στόχο την υπέρβαση της κρίσης.

Αυτή είναι η, εν πολλοίς, ανομολόγητη, λαθεμένη εκτίμηση που δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας και «μη ελέγχου των εξελίξεων» στην ηγεσία του ΚΚΕ. Από εκεί και πέρα, επιλέγονται και προβάλλονται διάφορες έωλες δικαιολογίες, που καθώς δεν αποδίδουν, όπως μέχρι τώρα, δημοσκοπικά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, διαμορφώνουν εν τέλει έναν άκρως αντιφατικό και παραληρηματικό λόγο επί του προκειμένου: για την σημασία της ψήφου, για την ανάγκη συμμαχιών, για το εφικτό του στόχου για μια αριστερή διακυβέρνηση, για ταχεία αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη με αριστερό πρόσημο.

Επτά μέρες πριν τις εξαιρετικά κρίσιμες, όπως και το ΚΚΕ ομολογεί, βουλευτικές εκλογές –που και το ΚΚΕ τους προσδίδει γενικότερη εμβέλεια, βάζοντας στη διαφήμιση των χαρτονιών του «θα στείλουμε πανευρωπαϊκό μήνυμα»–, πλασάρεται μέσα στην Αριστερά η απολύτως προσχηματική ιδέα ότι όλες οι ενωτικές προσπάθειες δεν αποτελούν ανταπόκριση σε ένα βαθύ λαϊκό αίτημα για μια εναλλακτική πρόταση που θα ανατρέψει τις μνημονιακές πολιτικές. Αλλά ότι, δήθεν, όλες οι ενωτικές διεργασίες και πρωτοβουλίες, που άλλες καρποφόρησαν και άλλες μέλλει να δοκιμαστούν μετά τις εκλογές, αποτελούν μια μεγάλη συνομωσία για την καταστροφή του ΚΚΕ, για να τους βάλουμε «στο τσεπάκι μας».

Χωρίς σχόλια…

Red Notebook, 28.4.12

Συνέντευξη στο Focusweb TV

Συνέντευξη στο Ράδιο 9 – 98,9 FM

Ακούστε τη συνέντευξη στον Μπάμπη Παπαπαναγιώτου:

http://www.radio9.gr/Interview.aspx?a_id=39700

Συνέντευξη στον Flash 96 (25.4.12)

Ακούστε τη συνέντευξη στον Αντώνη Κοκορίκo:

http://www.flash.gr/sites/flashradio/files/audio/VOUTSIS%2025-04.mp3

Το «κομμένο» βίντεο στο Mega

O Nίκος Βούτσης, υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Αθήνας, εμφανίστηκε στο βραδυνό δελτίο του ΜΕGA (27.4.2012). Δυστυχώς στο βίντεο που ανέβηκε στο site του MEGA είχε κοπεί.