Πέσανε οι μάσκες

Η παραπάνω δήλωση Σαμαρά στους διαδρόμους της Βουλής περιγράφει με ακρίβεια  όσα ακολούθησαν  και προδιαθέτει για τα μελλούμενα στον απίστευτα πυκνό πολιτικό χρόνο που ζούμε.

Λίγα εικοσιτετράωρα μετά συνδιαμορφώθηκε όπως-όπως η συγκυβέρνηση, το κυβερνητικό μπλοκ του διευρυμένου μνημονιακού κόμματος. Το θέατρο σκιών  δεν χρειάζεται πλέον τις μάσκες.  Η υποκρισία και ο κυνισμός θριαμβεύουν σε ανοικτή γραμμή με τους αντίστοιχους ομόφρονες της τρόικας εξωτερικού και των ηγετών της Ε.Ε.

Δεν βρέθηκε ένα κυβερνητικό στέλεχος  της πολυπληθούς  κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, εκτός των Καστανίδη και Πολυζογόπουλου που βρίσκονται σήμερα εκτός κυβερνητικού νυμφώνος που έκαναν σχετικές δηλώσεις, να αρνηθεί την παραμονή του  ως ομοτράπεζου  με τους επίσημους εκπροσώπους της ελληνικής ακροδεξιάς. Χωρίς προσχήματα πια για την δήθεν θυσία «παραμονής» που έκαναν τόσο καιρό για να πάρουν τις συντάξεις και τους μισθούς τους οι πολίτες από τις τέσσερις μνημονιακές αναθεωρήσεις.

Χωρίς ίχνος ντροπής επιβεβαιώνουν και σφραγίζουν  τη βάσιμη υποψία όλων όσων ισχυριζόμαστε, ότι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, εδώ και χρόνια, με την ανοικτή συνέργια των μιντιακών δυνάμεων της οικονομικής διαπλοκής, αρκετά χρόνια πριν από την κρίση, λειτούργησαν ως εμβρυουλκός για να υπάρξει και να εδραιωθεί ένα σχετικά μαζικό κόμμα, ξενόφοβο και ρατσιστικό της άκρας δεξιάς στον πολιτικό χάρτη της χώρας.

Την κυβέρνηση των «κομμάτων της ευθύνης» την προετοίμαζαν εδώ και μήνες από κοινού ηγετικοί πυρήνες μέσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., τη σφυρηλάτησαν με τη μαζική υπερψήφιση της κατάργησης του ασύλου στον εκπαιδευτικό νόμο. Της προσέδωσαν βαθύτερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά γι αυτό που ο Καρατζαφέρης ωμά συμπυκνώνει στην αντίθεση «εθνοσωτήρες σε αντιπαλότητα με τους κομμουνιστές», την εγκατέστησαν τελικά με στόχο δύσκολα αποκρυπτόμενο, ώστε να υπάρξει ένα αυταρχικό πολιτικό ανάχωμα,  σήμερα και αύριο, πριν και μετά τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, στο ογκούμενο κοινωνικό και πολιτικό πλειοψηφικό ρεύμα της ανατροπής των πολιτικών του μνημονίου.

Η συνομολόγηση από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και σήμερα από την κυβέρνηση Παπαδήμου της δανειακής σύμβασης με ορίζοντα τουλάχιστον, ή και πέραν, τη δεκαετία, αποτελεί  πραξικοπηματική πολιτική ενέργεια αυτή καθ΄αυτή. Όλα τ΄ άλλα έπονται, παρουσιάζονται και θα παρουσιαστούν από ΄δω και πέρα ως απολύτως φυσιολογικά, ως αναγκαία αντιστοίχιση με τους φόβους και τα ρίσκα των δανειστών και εταίρων μας.

Με όλους τους τόνους το μνημονιακό πολιτικό κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας Σαμαρά στη Ν.Δ. που προσχηματικά θέτει ζήτημα «μπέσας» για την υπογραφή στο συνυποσχετικό,  διαβεβαιώνει  το αντιδραστικό νεοφιλελεύθερο κατεστημένο ότι με κάθε τρόπο και για το διηνεκές στην Ελλάδα θα υπάρχουν κυβερνήσεις κοινοβουλευτικών πολιτικών ή πολιτικών τύπου Παπαδήμου που θα είναι πιστοί εντολοδόχοι  των δραματικών δεσμεύσεων και των εφαρμοστικών πολιτικών που θα υλοποιούν  αυτή την τραγική για τον ελληνικό λαό δανειακή σύμβαση.

Καθώς τα σύννεφα της ύφεσης πυκνώνουν πάνω από την καταρρέουσα Ευρωζώνη σε κλίμακα Ευρώπης, όπως μόνο η Αριστερά έγκαιρα  είχε διαβλέψει στην αρχή της κρίσης και πάντως πριν την υπογραφή των μνημονίων με τις τρεις πιο αδύνατες χώρες, θα περίμενε κανείς να ομολογήσουν  ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Καρατζαφέρης, ο Σαμαράς και βέβαια ο εμφανιζόμενος ως σωτήρας νυν πρωθυπουργός Παπαδήμος την τραγική αποτυχία  των πολιτικών που συμφώνησαν και εφάρμοσαν σε βάρος του ελληνικού λαού. Αντ΄αυτού συγκρότησαν, ως πολιτικά «πειραματόζωα» εν προκειμένω μια συγκυβέρνηση-εγγύηση  για τη βίαιη, την τυφλή μάχη που δίνουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας.

Ουδείς  αποτόλμησε  να επικοινωνήσει δημόσια, έστω και προσχηματικά, τον πραγματικό τρόμο που τους έχει συγκλονίσει από τις κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού, από τις μαζικές αντιστάσεις και την πολιτική ανυπακοή που έχουν γίνει φάρος για τις δυνάμεις κοινωνικών αντιστάσεων στην Ευρώπη και πέραν του Ατλαντικού. Οι απίστευτες πιρουέτες, οι πρωτοφανείς βυζαντινές ίντριγκες και η άθλια υποκριτική ρητορική με την επικάλυψη της άκρως επικίνδυνης ιδεολογίας των εθνοσωτήρων, συγκροτούν μια δραματική και ιστορικής σημασίας αναντιστοιχία με τις κοινωνικές ανάγκες και τις κοινωνικές διεργασίες αυτής της περιόδου.

Η «γέφυρα» για την οποία μίλησε ο σημερινός πρωθυπουργός  δεν είναι γέφυρα με αυτές τις ανησυχίες, τις ενστάσεις και τις πραγματικές ανάγκες του λαού μας, ειδικότερα του κόσμου της εργασίας, είναι αντίθετα ένα πρόκριμα  για μια νέα κατάσταση πραγμάτων, για μια πραγματικά νέα μεταπολίτευση με εκβιασμένες κυβερνητικές  συνεργασίες στις οποίες θα ηγεμονεύει η ακροδεξιά ιδεολογία και οι οποίες θα λειτουργούν  ως θεσμικοί φορείς των πολιτικών «σοκ και δέος».

Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι θα κάνουν το παν, ότι θα τα κάνουν όλα για να αποτρέψουν την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, ότι σε ανοικτή γραμμή  με την ηγεσία της Ε.Ε. θα διαμορφώσουν ασφυκτικά διλήμματα  για να μην αποτυπωθεί αυθεντικά η λαϊκή βούληση στην αρχή κιόλας της εφαρμογής της νέας δανειακής σύμβασης.

Όπως την καπιταλιστική οικονομική κρίση προσπαθούν διεθνώς και στη χώρα μας να την ξεπεράσουν με τις πιο άγριες και επώδυνες συνέπειες σε βάρος των εργαζομένων έτσι και την πρωτοφανή πολιτική κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος,  που κατατρώει τα σωθικά του ευρέως μνημονιακού μπλοκ, θα προσπαθήσουν  να την υπερβούν, μετατρέποντάς την σε γενική κρίση απαξίωσης των ίδιων των κοινωνικών αντιστάσεων και των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς, των ίδιων των αξιών της πολιτικής παρέμβασης και της λαϊκής συμμετοχής.

Δεν αρκεί να πούμε, να βαυκαλιζόμαστε ότι όλοι αυτοί σχεδιάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή χωρίς τον λαό και τις κοινωνικές αντιστάσεις που θα τους συντρίψουν. Η περίοδος αυτή, η τόσο πυκνή σε γεγονότα και ανατροπές αποτελεί πεδίο ιστορικής δοκιμασίας για όλες τις δυνάμεις που φιλοδοξούν να συμβάλλουν και να οργανώσουν αυτή την αντεπίθεση. Έξω από αυτό το πεδίο  δεν έχει καμιά σημασία οποιαδήποτε επιβεβαίωση θεωρητικών εκτιμήσεων και αναλύσεων που από μόνες τους, στα μάτια του κόσμου σήμερα, δεν συγκροτούν παρά έναν αρρωστημένο υποκειμενισμό που τελικά αδικεί και τους φορείς του.

Κυριακάτικη Αυγή, 18.11.2011

Η κοινωνία στο απόσπασμα

Κορυφώνεται η πολιτική σύγκρουση μέσα στα ερείπια και τη χρεοκοπία  των πολιτικών του μνημονίου και του πολιτικού προσωπικού  που το επέβαλε και το εφαρμόζει.

Πράγματι «τα ψέματα τέλειωσαν», όπως ακούγεται από πολλές πλευρές αυτές τις μέρες. Πλην όμως ζούμε μέσα στις επικίνδυνες ακροβασίες και τους οριακούς πειραματισμούς που έχουν ως μοναδικό σκοπό την ανασύσταση του ευρύτερου μνημονιακού μπλοκ σε μονοκομματική βάση με το σύνολο  των επί διετίας ψευδομένων και υποκριτών, ενδεχομένως με τις απαραίτητες σε τέτοιες περιπτώσεις θυσίες, όπως αυτή του «τελειωμένου» από τα κέντρα Γ.Παπανδρέου και ολίγων συνεργατών του.

Ο τρόμος του κοινού συστήματος  των διεθνών και εγχώριων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που ηγούνται της σταυροφορίας του κεφαλαίου εναντίον των δυνάμεων της εργασίας είναι ένας και μοναδικός. Να περιθωριοποιήσουν, αν δεν μπορέσουν να συντρίψουν, τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία αντίστασης και ανατροπής που έχει διαμορφωθεί μέσα στη χώρα μας  και που κυοφορείται κατ΄ αντιστοιχία στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο. Η επίκληση, λοιπόν, απ΄ όλες τις πλευρές του συστήματος της «ομαλότητας» ως εθνικού μάλιστα πλαισίου που υπερβαίνει την αυθεντική λαϊκή βούληση, που μπορεί να εκφραστεί μέσα από άμεσες  εκλογές, εγκυμονεί σχεδιασμούς και σενάρια  πολιτικών εκτροπών  και αυταρχικής ανακοπής, με κοινοβουλευτικό μανδύα, των εξελίξεων που έχει δρομολογήσει  η ίδια η θιγόμενη, η δοκιμαζόμενη και πολλαπλά απειλούμενη για τις επόμενες δεκαετίες ελληνική κοινωνία.

Ας πούμε τα πράγματα με τ΄όνομά τους.  Το πειραματόζωο αντιστάθηκε στις βαρύτατες συνέπειες  και την εμφανή απουσία ελπίδας και διεξόδου που επιφέρουν το σύνολο των μνημονιακών πολιτικών.  Η ελληνική κυβέρνηση και οι στενοί της συνεργάτες των ευρωπαίων νεοφιλελεύθερων ελίτ και του ΔΝΤ  πανικοβλήθηκαν  από τη μαζικότητα, το πάθος, την κοινωνική και πολιτική ανυπακοή, τη συγκρουσιακή διάθεση πολλαπλών «μειοψηφιών» και «συντεχνιών» που διαμόρφωσαν τα πλειοψηφικά ποτάμια  στους δρόμους και στις πλατείες της χώρας μας, ιδιαίτερα τα ταξικά και διαταξικά κινήματα των πλατειών, της ανυπακοής στα μέτρα, των καταλήψεων δημόσιων κτηρίων και των γενικών απεργιών που νέκρωσαν τη χώρα.

Η δημοσκοπική καταστροφή του ΠΑΣΟΚ, οι χλωμές επιδόσεις της Ν.Δ. και η ενίσχυση των, έστω και κατακερματισμένων, δυνάμεων της Αριστεράς δίνουν το μήνυμα για ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών και για τη διεκδίκηση εναλλακτικών πολιτικών για την υπέρβαση της κρίσης σε βάρος του μνημονιακού μπλοκ. Όταν μάλιστα η συνεχιζόμενη και οξυνόμενη, όπως είναι φυσικό λόγω του συστημικού της χαρακτήρα, κρίση, εγκυμονεί αντίστοιχες διεργασίες μέσα στις πληττόμενες άμεσα από την κρίση χρεών χώρες και επίσης  ντόμινο εκρήξεων στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, τότε είναι σαφές ότι έχει «διασαλευτεί η τάξη». Ότι «κινδυνεύει η ομαλότητα», ότι πρέπει «να σωθεί η χώρα από το να γίνει παρίας της Ευρώπης εκτός ευρωζώνης», ότι «το τραινάκι του τρόμου» πρέπει να ελαφρύνει από τη μικρή σαβούρα της Ελλάδας για να σωθεί το τραίνο της ευρωζώνης!

Όλα τα παραπάνω  με το κατάλληλο επικοινωνιακό σασπένς  μας πλασάρουν με τον δικό τους τρόμο, για να μας τρομάξουν, οι διεθνείς πάτρωνες και οι εγχώριοι ομοϊδεάτες και συνεργάτες τους  όλων των διαβαθμίσεων του πολιτικού, του οικονομικού και του μιντιακού προσωπικού που συνειδητοποιεί την κρίση της ηγεμονίας του. Που συνειδητοποιεί κυρίως τις αξεπέραστες δυσκολίες για να επιβληθεί χωρίς αντιστάσεις  σε ευρωπαϊκή κλίμακα το μοντέλο μιας κοινωνίας φθηνής εργασίας, εκτεταμένης ανεργίας, διάλυσης  κάθε δημόσιου και κοινωνικού τομέα υπηρεσιών, ασφυκτικής περιστολής κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Οι δήθεν κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» είναι το πολιτικό μοντέλο που θέλουν να επιβάλλουν αυτοί οι κύκλοι κατά σειρά σε όλες τις χώρες  που πλήττονται από την κρίση, ή καλύτερα που έχουν επιλεγεί ως πρώτα θύματα της κρίσης. Είναι το τελευταίο ανάχωμα, σε πολιτικό επίπεδο,  για μια βραχύ – μεσοπρόθεσμη εγγύηση της νέας στρατηγικής των μακροπρόθεσμων αντικοινωνικών παρεμβάσεων που επελέγη μετά από μακρά ζύμωση από κοινού  της ηγεσίας της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, όπως αυτή της 26^ης – 27^ης Οκτώβρη με την περίφημη «δανειακή σύμβαση» σε αντικατάσταση των εμβαλωματικών επεμβάσεων με τα πρόδρομα διαδοχικά μνημόνια και την ανενεργή απόφαση της 21^ης Ιουλίου.

Η ίδια λοιπόν η δανειακή σύμβαση, ως στρατηγική και ως πακέτο, είναι το διακύβευμα για την αποδοχή ή την απόρριψη, για τη συναίνεση ή για την επιλογή ενός διαφορετικά ριζικά δρόμου που θα αντικαταστήσει τους χρεοκοπημένους «μονόδρομους» που οδήγησαν σε ύφεση, και απόγνωση της κοινωνίας. Αυτή την ύλη, λοιπόν, και την ατζέντα μέτρων, τακτικών και επιλογών που περικλείει θέλουν απεγνωσμένα, στα καθ΄ημάς, το ΠΑΣΟΚ ευθέως, η Ν.Δ. αισχυντηλά, αλλά αποφασιστικά, το ΛΑΟΣ και η Μπακογιάννη ανοιχτά, από πλευράς πολιτικού προσωπικού, να την επιβάλλουν και να την υπηρετήσουν «πάση θυσία».

Οι ευρωπαϊκοί εκβιασμοί, τα τρομοκρατικά διλήμματα που τέθηκαν για την αποφυγή όχι μόνο των άμεσων εκλογών, αλλά και κάθε είδους δημοψηφίσματος που θα μπορούσε, με βάσιμες προβλέψεις, να θέσει  σε κίνδυνο τα σχέδιά τους, συνιστούν  τη μεγαλύτερη και πλέον απροκάλυπτη παραδοχή της χρεοκοπίας τους. Ταυτόχρονα, είναι και σαφής απόδειξη για τον οριακό βαθμό πολιτικής εκτροπής και αστάθειας που είναι αποφασισμένες αυτές οι δυνάμεις να διακινδυνεύσουν για να μην χάσουν την ηγεμονία στις εξελίξεις.

Δεν έχουν αντιληφθεί, όμως, ότι τα πράγματα, ότι οι καταστάσεις μέσα στην κοινωνία τους έχουν υπερβεί, ότι κυριολεκτικά «βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου», ότι οι σωτηρολογικές παρεμβάσεις τους αντιμετωπίζονται με τη χλεύη που τους πρέπει, ότι σε τελευταία ανάλυση η διαμορφούμενη ευρεία αντιμνημονιακή και αντινεοφιλελεύθερη κοινωνική πλειοψηφία  θα συντρίψει κάθε επίκληση μιας δήθεν ομαλότητας που εξωραΐζει την παρακμή τους.

Κυριακάτικη Αυγή, 4.11.2011