ΚΚΕ: Άλλα λόγια για να (μην) αγαπιόμαστε

Το μήνυμα  του κόσμου της Αριστεράς  και των πολύμορφων κινημάτων που αναπτύχθηκαν για την ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου έχει ληφθεί απ΄ όλους. Πέραν από τις δημοσκοπήσεις, που με τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά επιβεβαιώνουν τη συνεχώς αυξανόμενη διάθεση μέσα στο λαό για τη διαμόρφωση μιας μετωπικής εναλλακτικής αριστερής πρότασης που θα βάλει τέρμα – και μέσω φυσικά των εκλογών – στη δολοφονική πολιτική που εφαρμόζουν ενάντια στο λαό οι δυνάμεις του μνημονιακού μπλοκ, η καθημερινή επαφή με τον κόσμο της εργασίας επιβεβαιώνει την πίεση προς όλους τους φορείς της Αριστεράς για ενότητα στη δράση.

Ως φυσική εξέλιξη μιας αναγκαίας ανταπόκρισης των ηγεσιών των δυνάμεων της Αριστεράς στο συγκεκριμένο, κορυφαίο, λαϊκό αίτημα της περιόδου, καταγράφονται διεργασίες ενωτικής ανασύνθεσης ή τουλάχιστον ανοικτού διαλόγου με βάση τις πιο ιδιαίτερες προτάσεις και τη στρατηγική πολιτικών δυνάμεων και ομαδοποιήσεων στο χώρο της Αριστεράς. Στα πλαίσια αυτών των ζυμώσεων κεντρική θέση έχουν εδώ και καιρό οι προτάσεις που έχουν κατατεθεί και βρίσκονται σε συνεχή επεξεργασία με πρωτοβουλία των δυνάμεων που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ.  Η εμμονή στην υπόθεση της ενότητας γονιμοποιεί και άλλες προτάσεις και φωνές στον ευρύτερο αριστερό αντιμνημονιακό χώρο, προτάσεις που επικοινωνούν και με αντίστοιχες διεργασίες σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα για τη διαμόρφωση εναλλακτικής πρότασης στο έδαφος της δομικής συστημικής κρίσης του καπιταλισμού.

Η ηγεσία του ΚΚΕ αντιμάχεται σθεναρά οποιαδήποτε επικοινωνία και σχετική συζήτηση, προφανώς και ομολογημένα για να μην δημιουργούνται «αυταπάτες». Αυτή η μαγική λέξη, οι αυταπάτες, αποτελεί δυστυχώς ένα μόνιμο και ασφαλές (;) καταφύγιο, ένα σαθρό προκάλυμμα μιας στείρας και κάθετης ανθενωτικής στάσης μέσα στα μαζικά κινήματα, αλλά και στο πεδίο των αναγκαίων πολιτικών πρωτοβουλιών για την ανατροπή της βάρβαρης κοινωνικής πολιτικής που επιχειρείται να εφαρμοστεί μεσομακροπρόθεσμα μέσα από τη συνομολόγηση της περίφημης δανειακής σύμβασης.

Στο βωμό της ρητορείας για την διεκδικούμενη «μοναδικότητα» από το ΚΚΕ της αριστερής πρότασης για τη διέξοδο από την κρίση «καίγονται» όλες οι άλλες προτάσεις και ιδέες που φιλοδοξούν να διαμορφωθεί ένα αντίπαλο αριστερό δέος που να εκφράζει  τις δυνάμεις της εργασίας στη σκληρή αντιπαράθεση  και την επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου στη χώρα μας  και σε ευρωπαϊκή κλίμακα.  Στα πλαίσια αυτού του παραλογισμού πολλά ερωτηματικά δημιούργησε  η άρνηση καθ΄αυτή της δυνατότητας να υπάρξει αριστερή κυβερνητική λύση, η αξιωματική άρνηση να διαμορφωθεί φιλολαϊκή πολιτική από μια αριστερή διακυβέρνηση με κεντρικό στόχο την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και την εφαρμογή μέτρων και πολιτικών για την αναδιανομή του πλούτου,  την ανάπτυξη  στη βάση της οικονομίας των αναγκών, την απασχόληση, τη φορολόγηση  του κεφαλαίου, τη διευρυμένη κοινωνική αλληλεγγύη ως άμεση προτεραιότητα για την ανάκτηση όσων δικαιωμάτων ήδη έχουν χαθεί. Μια πολιτική που ρητά, σε ότι μας αφορά, προϋποθέτει  το πάγωμα της αποπληρωμής χρεών μέσα στα πλαίσια μιας διευθέτησης για τη διαγραφή  του μεγαλύτερου δυνατού μέρους των, όπως επίσης και τη διαμόρφωση  νέων πολιτικών συσχετισμών σε ευρωπαϊκή κλίμακα, που θα επιβάλλουν  την ανατροπή της παρούσας αρχιτεκτονικής  και των νέων συνθηκών  που στηρίζουν το ευρώ ως μοχλό για να πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι.

Γιατί αποτελεί εμπαιγμό του λαού η ενωτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δημιουργούν αυταπάτες, αναχώματα και συνιστούν επίσης εμπαιγμό οι συγκροτημένες προτάσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των δυνάμεων της Αριστεράς στην Ευρώπη;  Οι συμμαχίες, οι συνεργασίες, τα μέτωπα, οι συγκλίσεις σε επί μέρους στόχους και σε κοινές δράσεις, η συνύπαρξη, προφανώς μέσα από τη διαφορετικότητα, στα μαζικά κινήματα και τις πολιτικές συγκρούσεις, όλα αυτά που αποτελούσαν και αποτελούν το αλφαβητάρι των παραδόσεων και της κουλτούρας των αριστερών δυνάμεων μπαίνουν στο ράφι, εξορκίζονται, ενοχοποιούνται από εκπροσώπους της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Όταν καταρρέει το δικομματικό πολιτικό σκηνικό, όταν κατά κοινή ομολογία έχει απωλεσθεί από τις αστικές δυνάμεις τόσο η ικανότητα διαμεσολάβησης των κοινωνικών στρωμάτων της εργασίας, όσο και η παραδοσιακή πολυσυλλεκτική συνοχή τους, είναι αδιανόητη  η εμμονή  ως ιδιότυπη «αρετή» στην πολυδιάσπαση της Αριστεράς.

Αν μη τι άλλο και αφού πλέον έχει εξαντληθεί το οπλοστάσιο του καταγγελτισμού και των αυθαίρετων αιτιάσεων προς όλες τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, έχει έρθει η ώρα για την ηγεσία του ΚΚΕ να καταθέσει με σαφήνεια τη δικιά της ενωτική πρόταση για το κίνημα και την πολιτική Αριστερά. Αν βεβαίως υπάρχει τέτοια πρόταση και αν πιστεύουν ότι αφορά και οποιονδήποτε άλλον πέραν από τα μέλη, ίσως και όχι όλα, του Κόμματος!

Κυριακάτικη Αυγή, 20.1.2012

Advertisement

Συνέντευξη «Στο Κόκκινο» – 5.1.2012

Ο κ. Παπαδήμος διεμήνυσε ότι πρέπει να περάσουν τώρα τα νέα επώδυνα μέτρα, αλλιώς υπάρχει άμεσος κίνδυνος άτακτης χρεοκοπίας. Πως απαντά σ’ αυτό το δίλημμα ή κατ’ άλλους εκβιασμό ο ΣΥΝ;

Ο λαός και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι που είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας υφίστανται έναν ωμό, κυνικό και διαρκή εκβιασμό από τους φονταμενταλιστές, από τους ταλιμπάν θα έλεγε κανείς, του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού. Υπάρχει εθελοτυφλία στην ελληνική κυβέρνηση και ιδιαίτερα στον πρωθυπουργό ότι θα ήταν δυνατόν πάνω σε μια άκρως αποτυχημένη και οριακά αντικοινωνική πολιτική να υπάρξει μια περαιτέρω ενίσχυση και εφαρμογή της, έτσι ώστε να τύχουμε τελικά στο απώτερο μέλλον, μέσω της απορρόφησης δανείων και μέσω μιας ανάπτυξης, η οποία προφανώς θα είναι εντελώς στα χαρτιά, να υπάρξει μια αναστροφή στην οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Είναι θεωρητικά και έμπρακτα πια επί των διεθνών πειραματόζωων σχήματα τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.

Ο κόσμος πρέπει να αντισταθεί, να μην περάσουν αυτά τα σχέδια, να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση, να υπάρξουν εκλογές που θα βγάλουν έναν προοδευτικό συσχετισμό δυνάμεων, ο οποίος θα αρνηθεί τη δανειακή σύμβαση και θα ανοίξει διαφορετικούς δρόμους που είτε θα τους συνομολογήσει, είτε θα τους επιβάλει και σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Μόνο έτσι θα γίνει δυνατό να υπάρξει μια κοινωνική ανάταση και να μην συνεχιστεί αυτός ο άγριος πόλεμος του κεφαλαίου απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας.

Στον αλλεπάλληλο εκβιασμό τον οποίο υφίσταται ο κόσμος της εργασίας κάθε φορά που έχουμε επίσκεψη της τρόικας και τώρα σε αυτήν την τελευταία επίσκεψη που στο τραπέζι είναι μια τεράστια δόση χρημάτων έχει μπει και ένα άλλο χαρτί. Ότι αν δεν πάρετε τη δόση δεν θα μπορέσετε να ξεπληρώσετε και ένα επίσης μεγάλο ομόλογο τις επόμενες μέρες.

Εδώ και μήνες, όταν φάνηκε ότι η προηγούμενη συμφωνία της 21^ης Ιουλίου βρισκόταν εντελώς στον αέρα- και πέρα από το γεγονός ότι ήταν ανεφάρμοστη- είχαμε μιλήσει ευθέως και ανοιχτά για ένα αναγκαίο μορατόριουμ ή πάγωμα εξυπηρέτησης χρέους. Με μια ενισχυμένη, από την πρόσφατη λαϊκή βούληση, κυβέρνηση θα έπρεπε αυτό να είναι αντικείμενο σκληρής διαπραγμάτευσης, να το συνομολογήσει ή και να το επιβάλει στο πλαίσιο της συζήτησης που γίνεται με τους δανειστές.

Σε πόσους μήνες ή χρόνια είναι αυτό δυνατό να γίνει έτσι ώστε να υπάρξουν με πραγματικούς όρους και χωρίς κοινωνικό ντάμπινγκ στην Ελλάδα οι όροι για να υπάρξουν τα πρωτογενή πλεονάσματα και για μια ανάπτυξη στη βάση της οικονομίας  των αναγκών και ενός νέου οικονομικού μοντέλου είναι ζήτημα και διαπραγμάτευσης και όρων που σε ευρωπαϊκή κλίμακα και από τις άλλες χώρες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση θα αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους που ούτως ή άλλως δοκιμάζει όλη την Ευρώπη.

Αυτή όμως είναι μια άλλη στρατηγική. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι το ζήτημα των εκλογών. Από την πλευρά μας, και απαντάω ευθέως και σε όσους στο πλαίσιο της ευρύτερης αριστεράς βλέπουν το ζήτημα των εκλογών ή το ζήτημα του ευρύτατου μετώπου της αριστεράς με μια όχι καχυποψία, αλλά με ένα πολιτικό σνομπάρισμα, στόχος  είναι να υπάρξει η μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων και γι’ αυτό το λόγο μιλάμε για αντιμνημονιακό-αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο το οποίο θα μπορέσει να δημιουργήσει και μια κοινωνική ασπίδα.

Διότι αντιλαμβάνεστε πως όλες αυτές οι δύσκολες διαπραγματεύσεις, ακόμα και οι μονομερείς θέλουν μια κοινωνική ασπίδα και πολύ μεγάλη συναίνεση ώστε να διαμορφωθεί ένας νέος πολιτικός συσχετισμός και μια νέα διακυβέρνηση της χώρας που θα εμπνεύσει παράλληλες αναδιαμορφώσεις και διεργασίες σε ευρωπαϊκή κλίμακα.

Δηλαδή, εκεί που θέλουν να μας χρησιμοποιήσουν ως πειραματόζωο για να σκύψουν το κεφάλι οι ευρωπαϊκοί λαοί  και να δουν τι συμβαίνει σε χώρες  οι οποίες ενδεχομένως κατά τα δικά τους έχουν υπερβεί τις καταναλωτικές νόρμες, μπορούμε να πετύχουμε το αντίθετο. Δηλαδή, στην Ελλάδα να δοθεί το σήμα για να υπάρξουν λύσεις σε ευρωπαϊκή κλίμακα και με ευρωπαϊκό ορίζοντα για να ξεπεραστεί η κρίση χρέους που είναι πλευρά της γενικότερης συστημικής κρίσης σε βάρος του κεφαλαίου και των τραπεζών και όσων την δημιούργησαν και υπέρ των δυνάμεων της εργασίας.

Ένα σχόλιο για τα όσα συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ.

Πρέπει να μελετήσετε τη δήλωση του κ. Χρυσοχοΐδη. Είναι φανερό ότι είναι μια προσπάθεια διαδικαστικής υπέρβασης του απίστευτου πολιτικού και προγραμματικού  αδιεξόδου που έχει βρεθεί το ΠΑΣΟΚ. Προσπαθούν, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στον Παπανδρέου, να ξεχαστεί η διετής πολιτική την οποία τώρα όχι απλώς εφαρμόζουν οι ίδιοι οι διάδοχοι και αυτοί που θέλουν να αναλάβουν την ηγεσία, αλλά θα την εφαρμόσουν ακόμα πιο σκληρά με τα προγράμματα της δανειακής σύμβασης. Η δήλωση του κ. Χρυσοχοΐδη «βγάζει  μάτι», διότι δείχνει ακριβώς ότι θέλουν να ξεπεράσουν το σκόπελο  κάνοντας μια θυσία του πρωταγωνιστή προφανώς, πλην όμως μένοντας οι ίδιοι και οξύνοντας αυτήν την πολιτική σε βάρος του λαού και της κοινωνίας.

Ελλάς, Ελλήνων εκβιαζομένων

Το να υφίσταται και να υποχωρεί ένας λαός ή και ένας απλός πολίτης σ΄ ένα κυνικό εκβιασμό που του ασκείται συνιστά μια κακή εξέλιξη που η έκβασή της καθορίζεται τελικά από το αν είναι αναστρέψιμη ή όχι μέσα στο χρόνο. Το να εκβιάζεται όμως κατ΄ εξακολούθηση, στη βάση μάλιστα μιας πανθομολογούμενης αποτυχημένης πολιτικής, ολόκληρη η κοινωνία και ιδιαίτερα ο κορμός που συγκροτούν οι δυνάμεις της εργασίας  διαμορφώνει εν τέλει  μια καυκική ατμόσφαιρα  προσχηματικών ή και πραγματικών αδιεξόδων για το παρόν και το μέλλον.

Χέρι-χέρι η παρούσα και η παρελθούσα κυβέρνηση με την ηγεσία της Ε.Ε. και το ΔΝΤ πρωταγωνιστούν σ΄αυτό το έργο υποδυόμενοι τους σωτήρες ενώ επί της ουσίας ασκούνται στο πεδίο του ωμού και κυνικού εκβιασμού, στο πεδίο της διαχείρισης του κρατικού χρέους. Με προφανή, προφανέστατο πλέον και κλιμακούμενο  στόχο την καταβαράθρωση  των κοινωνικών κατακτήσεων και των όρων διαβίωσης του πολύ μεγάλου μέρους των εργαζόμενων, των ανέργων, των νέων, των γυναικών, των μεταναστών της χώρας μας.

Αν ο τελευταίος, από τους προηγηθέντες επί διετία εκβιασμούς, με αφορμή την έκτη δόση και τις διεθνείς ζυμώσεις για τη συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου και την απορρέουσα δανειακή σύμβαση, εμπεριείχε ένα θετικό στοιχείο εσωτερικής ανατροπής των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, αυτό δεν είναι άλλο από το ότι αναγκάστηκαν οι περίφημοι δανειστές  να αναγνωρίσουν τη σοβούσα εκρηκτική κατάσταση και το συστημικό χαρακτήρα στην κρίση σε όλη την Ευρώπη. Ταυτόχρονα δε αναγκάστηκαν οι εγχώριοι εκβιαστές, εκφραστές των οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων του μνημονίου, να αναγνωρίσουν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο ούτε διαχειρίσιμο  και ότι οι πολιτικές και οι εκτιμήσεις (τους) απέτυχαν απολύτως στους διακηρυγμένους στόχους.

Τα παραπάνω στοιχεία τεχνηέντως έχουν εκλείψει, έχουν προφανώς σκόπιμα αποκρυβεί στη δημόσια συζήτηση των ημερών μέσα στον ορυμαγδό των εκβιαστικών δηλώσεων στις οποίες ασκούνται επί το νέο έτος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι επικεφαλείς των μεγάλων τραπεζών, ο νυν πρωθυπουργός και η  πλειοψηφία των αναλυτών και προπαγανδιστών μέσα στο χειμαζόμενο τοπίο των ΜΜΕ. Τόσες μέρες δεν ακούμε τίποτα, ούτε φαίνεται ότι θα ακούσουμε τις προσεχείς κρίσιμες εβδομάδες, τόσο για την βέβαιη ευρωπαϊκή διάσταση στην κρίση εντός των πρώτων μηνών μάλιστα του νέου έτους, όσο και για την εύλογη άρνηση που θα έπρεπε να διατυπώνεται για τη συνέχιση και επίταση χρεοκοπημένων πολιτικών  ως δήθεν «αντίβαρο» για τη διαχείριση του χρέους μέσω της αμφισβητούμενης πλέον και εκ των έσω νέας δανειακής συνθήκης.

Αντίθετα, επαναλαμβάνονται χωρίς αιδώ τα γνωστά τροπάρια περί διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, οι οποίες δήθεν θα δώσουν μια νέα εκκίνηση στην οικονομία. Ενώ στην επιφάνεια και στο τραπέζι της προσχηματικής διαπραγμάτευσης μπαίνουν ευθέως  και απολύτως εκβιαστικά τα νέα μέτρα για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη νέα μείωση  των άθλιων συντάξεων, την υπερφορολόγηση των μικρών εισοδημάτων, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Μαζί με την καταστροφολογική επίκληση του ενδεχομένου να «βρεθούμε», έτσι γενικά και αόριστα, εκτός Ευρωζώνης  που επενδύεται τη νομιμοποιητική ρητορεία μιας φόρμουλας για την αποδοχή όλων των πραγματικά καταστροφικών μέτρων επί της κοινωνίας, εμφανίζεται πάλι δειλά-δειλά  η αφελής ερώτηση της νέας μνημονιακής εθνικοφροσύνης: Τί άλλο να κάνουμε; Τί μας προτείνει η Αριστερά;

Η πλήρης αποδόμηση της συνταγής ΔΝΤ και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ε.Ε. των Μέρκελ – Σαρκοζί έχει συντελεστεί. Σε ευρωπαϊκή διάσταση και σε ευρωπαϊκή κλίμακα και ανάλογα προφανώς με το διαμορφούμενο συσχετισμό δυνάμεων  θα επιδιωχθούν και θα δοθούν λύσεις  που θα οδηγούν  ή στην παγίωση της νέας συνθήκης και της υφιστάμενης αρχιτεκτονικής με ορατό και ισχυρό το ενδεχόμενο της μερικής ή και της ολικής διάλυσης της Ευρωζώνης, ή  στη ριζική αλλαγή πολιτικής και την προοδευτική ανατροπή της αρχιτεκτονικής που θα ανοίξει το δρόμο για την υπέρβαση της κρίσης υπέρ των εργαζομένων και των λαών της Ευρώπης.

Μια νέα λαϊκή  προοδευτική πλειοψηφία  που θα προκύψει άμεσα από εκλογές στη χώρα μας και θα εκφράζεται από ένα ευρύ μέτωπο  αντιμνημονιακών – αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων  θα έχει ως πρώτο καθήκον, σε ότι αφορά τη χώρα μας, τη συνομολόγηση ή και την επιβολή ενός  «παγώματος» στην αποπληρωμή  του χρέους ως ελάχιστη προϋπόθεση για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας μέσα από ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα εδράζεται στην οικονομία των αναγκών.  Μια τέτοια στάση που θα διεκδικεί και θα επιβάλει τη διαγραφή και του μεγαλύτερου μέρους του χρέους θα ενισχύσει αποφασιστικά και το σύνολο των δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς στην Ευρώπη για την αναζήτηση και την οικοδόμηση μιας άλλης ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης με ορίζοντα τον σοσιαλισμό.

Αυτή η προτεινόμενη  διέξοδος απορρίπτεται μετα βδελυγμίας  από τις εγχώριες και διεθνείς δυνάμεις του κεφαλαίου, εμφανίζεται ως καρικατούρα «μη πρότασης»  ακριβώς γιατί μπορεί να διαμορφώσει στους ευρωπαϊκούς λαούς που χειμάζονται τη συνείδηση, τη δυναμική και εν τέλει την προοπτική μιας διεξόδου από την κρίση σε βάρος των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Όπως λέμε και συνομολογούμε «κανείς μόνος του να μην βιώσει την κρίση», έτσι πρέπει να πούμε, με ιστορική ενόραση για τις εξελίξεις  και για το ρόλο της Αριστεράς, ότι και «κανείς λαός μόνος του να μην βιώνει την κρίση» κάτω από τους εκβιασμούς και την ποδηγέτηση των συμφερόντων και των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Η συγκρότηση λοιπόν  του μετώπου της Αριστεράς με το εύρος που ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις και αγωνιστές της Αριστεράς αυτούς τους μήνες έχουν προτείνει, όπως και η διεξαγωγή εκλογών που θα αποτυπώσουν το νέο συσχετισμό ανατροπής  της πολιτικής των δανειακών συμβάσεων, αποτελούν προφανείς και αποφασιστικούς σταθμούς.

Γι αυτό και όλοι οι εκβιαστές, υποδυόμενοι τους σωτήρες, στέκονται απέναντί μας.  Ίσως αυτοί, μάλιστα,  κατανοούν καλύτερα   στο επίπεδο της πολυεπίπεδης σύγκρουσης που διεξάγεται στο έδαφος της κρίσης πόσο πραγματικά αντικαπιταλιστική  είναι η προοπτική που δεν περιορίζεται σε μια φρασεολογία  και σε διχαστικές εμμονές, αλλά συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη δύναμη για την ανατροπή της βαρβαρότητας που θέλουν να μας επιβάλουν.

Κυριακάτικη Αυγή, 4.1.2012